اين حكم مخصوص مسافر است، ولى ديگران بر اساس قانون اوّلى هرروزى بخواهند مى‌توانند به‌قصد حاجت روزه‌بگیرند.
مسافران مخيّرند نماز خود را در مسجدالحرام و مسجدالنبی، بلكه در تمام شهر مکه و مدينه، تمام يا قصر به‌جا آورند و نماز تمام افضل است و فرقى بين مکه و مدينه قديم و امروز نيست.
با توجّه به اینکه قصد اقامه عشره بايد در يك محل، يا دو محل نزديك به هم باشد (مثلاً بافاصله سه يا چهار كيلومتر) حجاج محترم نمى‌توانند با احتساب ايّام عرفات و مشعر و منى قصد ده روز كنند، ولى چنانچه قصد ده روز توقّف در مکه كنند و پس از گذشت ده روز به عرفات و مشعر و منى بروند، يا بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتى از قصد برگردند و به آن امكنه مقدسه بروند، نمازشان در همه اين مکان‌ها كامل است. زيرا در شرايط فعلى فاصله مکه تا عرفات به مقدار مسافت شرعيّه نيست.
هرگاه مدير كاروان، با توجّه به اینکه مى‌داند توقّف زائران در مکه يا مدينه كمتر از ده روز است، اعلام كند كه ده روز مى‌مانيم و زوّار با اعتماد به گفته او نمازشان را تمام بخوانند و روزه‌بگیرند و قبل از ده روز ازآنجا بروند، نماز و روزه زائران صحيح است؛ ولى مدير كاروان نبايد دروغ بگويد.
چنين نمازى صحيح است و اعاده ندارد.
شخصى كه قصد كرده تا پايان روز ترويه (هشتم ذی‌الحجه) در مکه اقامت كند و به تصوّر اینکه از آغاز ورودش تا روز هشتم ذی‌الحجه ده روز خواهد بود نمازهايش را تمام خوانده، سپس متوجّه شود كه ده روز اقامت نخواهد داشت، بايد نمازها را شكسته بخواند و آنچه را تمام خوانده قضا كند.
روزه را در سفر نمی‌توان انجام داد حتی در مکه و مدینه مگر اینکه قصد ده روز کند و سه روز روزه مستحبی در مدینه یک استثناء است.
