هرگاه مرد بعد از عقد بفهمد كه زن او يكى از هفت عيب زير را دارد مى تواند عقد را فسخ كند: 1- ديوانگى 2- بيمارى خوره 3- بيمارى برص (پيسى) 4- كور بودن 5- شل بودن بطورى كه آشكار باشد. 6- افضا شدن (يعنى راه بول و حيض او، يا راه حيض و غائط او، يكى شده باشد و بطور كلّى پارگى طورى باشد كه قابل استفاده براى آميزش جنسى نباشد). 7- گوشت يا استخوان يا غدّهاى در او باشد كه مانع نزديكى شود.
زن نيز مىتواند در چند صورت عقد را به هم زند: 1- ديوانه بودن شوهر 2- نداشتن آلت مردى 3- ناتوانى از نزديكى جنسى (البته در این مورد باید به مردمدّت یکسال مهلت داده شود) 4- بيضههاى او را كشيده باشند (تفصيل اين مسأله و مسأله سابق در كتابهاى مفصّل فقهى آمده است).
هرگاه مرد يا زن به واسطه يكى از عيوب موجب فسخ نکاح، عقد را به هم زنند احتياجى به طلاق نيست، همان فسخ كافى است.
هرگاه به خاطر ناتوانى مرد از نزديكى، زن عقد را به هم زند، چنانچه قبل از عروسی گرفتن باشد چیزی بر شوهر نمی باشد اما اگر بعد از عروسی باشد شوهر بايد نصف مهر او را بپردازد، ولى اگر به خاطر يكى ديگر از عيبهاي موجب فسخ نکاح، مرد يا زن عقد را به هم بزند اگر باهم نزديكى نكرده باشند چيزى بر مرد نيست و اگر كرده باشند بنابر احتياط واجب بايد تمام مهر را بپردازد.
چنانچه حکم را نمى دانسته و فسخ نکرده است، در صورتی که زن آمادگی تمکین را داشته است نفقه به او تعلّق می گیرد.
هرگاه بعدا رضایت داده و با او زندگی کرده است اشکالی ندارد.
این عیب، موجب فسخ عقد نمی شود.
چنانچه همسرش واقعا در عسر و حرج شدید باشد و شوهرش راضی به به طلاق وی نباشد می تواند از قاضی تقاضای طلاق کند.
هرگاه در عقد شرط كرده باشند كه زن بکارت داشته باشد باشد و بعد خلاف آن معلوم شود مرد مى تواند ازدواج را به هم زند و و معمولا در محیطهاى ما، شرط بکارت به عنوان یک شرط ضمنى و از پیش توافق شده مى باشد و معناى فسخ این است که بگوید من عقد را فسخ کردم یا به هم زدم و به هر زبانى باشد کافى است و بايد تفاوت مهر باكره و غير باكره را در نظر بگيرد يعنى اگر مهر دختر به عنوان باكره پانصد سكه باشد و در صورت غير باكره بودن 300 سكه به نسبت 200 سكه از مهر او كم مى شود.
در صورتى که آگاهى بر این امر نداشته، مى تواند فسخ کند مگر این که بعد از آگاهى راضى شده و با او زندگى کرده باشد.
اگر به گواهى اهل اطّلاع این بیمارى در مرحله اى باشد که موجب سرایت و خطر گردد و شوهر حاضر به طلاق دادن زن نباشد، زن مى تواند طلاق خود را به وسیله حاکم شرع بگیرد و مرد نیز در این گونه موارد مى تواند زن را طلاق بدهد.
زن مى تواند صیغه فسخ را جارى کند و احتیاط آن است که آن را به اطّلاع حاکم شرع برساند.
