كسى كه آثار مرگ را در خود مىبيند اگر مالى نزد كسى دارد، يا در جايى پنهان كرده كه ورثه نمىدانند، چنانچه به‌واسطه ندانستن حقّشان از بين برود بايد به آنان اطّلاع دهد.
هرگاه امانت‌دار نشانههاى مرگ را در خود ببيند چنانچه ممكن است بايد امانت را به صاحب آن يا وكيل او برساند و اگر ممكن نيست احتياط آن است به حاكم شرع دهد و اگر دسترسى ندارد بايد وصیت كند و شاهد بگيرد و به وصى و شاهد اسم صاحب‌مال و جنس و خصوصيّات و محل آن را بگويد.
براى هر موردى که مشروع و مباح است می‌تواند وصیت کند و ثلث را در مال خاصی که بخواهد تعیین نماید.
این وصیت به انضمام سایر وصایای میّت تنها نسبت به ثلث اموال وی اثر دارد و دوسوّم دیگر مطابق قانون ارث در میان ورثه تقسیم می‌گردد.
آرى لازم است وصیت مذكور به انضمام ساير وصاياى مرحوم بيش از ثلث اموالش نباشد.
درصورتی‌که از عقل و هوش كافى برخوردار بوده وصیت‌نامه و صلح‌نامه‌ای كه در مرض متّصل به موت تنظيم كرده نافذ است.
درصورتی‌که بتواند خودش ادا کند باید اقدام کند والا وصیت می‌کند.
باید طبق وصیت عمل کنند مگر در مواردی که موجب وهن موصی یا بازماندگان شود.
نوشتن وصیت مستحب است، مگر این‌که چیز واجبى از حقّ الله یا حقّ النّاس بر عهده او باشد و بدون وصیت خطر از بین رفتن آن باشد و كسى كه می‌خواهد وصیت كند مىتواند با گفتن يا نوشتن مقصود خود را بفهماند ولی چنانچه وصیت واجبی باشد و وصیت شفاهی ممکن نباشد و باید مکتوب نماید؛ و اگر قادر به سخن گفتن و نوشتن نباشد مىتواند با اشارهاى كه مقصودش را برساند وصیت كند.
حضور ورثه لزومى ندارد، مگر این‌که وصیت زائد بر ثلث باشد که نسبت به زیاده رضایت ورثه شرط است.
انسان نمىتواند بيش از مقدار ثلث مال خود را وصیت كند، مگر اينكه ورثه اجازه دهند، خواه اين اجازه قبل از فوت او باشد يا بعد از فوت.
