در صورتى كه از حدّ معمول و متعارف پزشكى كمتر رعايت كنند، و بيم انتقال بيمارى برود، موجب ضمان است.
در صورتیکه ضرورتی برای خون دادن باشد و نتوان از پرستار هم جنس استفاده کرد اشکالی ندارد ولی باید در اینگونه موارد از دستکش های طبی استفاده کنند، تااشکالی نداشته باشد.
آزمايشگاه مسئول است.
طبيب به هر حال ضامن است، چون كوتاهى كرده است.
اين مسأله دو حالت دارد: حالت اوّل اين است كه عرف پزشكان، پزشك را در برابر فرا نگرفتن معلومات جديد مقصّر مىشناسند، در اين صورت ضامن است. حالت دوم آن است كه فرا گرفتن آن مسائل را وظيفه طبيب نمىدانند، بلكه جزء تكامل علم محسوب مىشود، در اين صورت مسئول نيست.
در صورتى كه ضرر مهمّى داشته باشد، خوردن آن حرام است.
اگر حال يكى خطرناكتر است اولويّت دارد، و هرگاه از نظر وضع پزشكى در شرايط مساوى باشند رعايت اولويّتهاى اجتماعى و اخلاقى بهتر است.
تنها در موردى كه مصالح جامعه به خطر مىافتد لازم است آن را فاش كند، و به مسئولين مربوطه اطّلاع دهد.
در صورتى كه مصلحت ايجاب كند اين كار لازم است.
در صورتیکه بیمار بر اثر اطلاع از بیماری خود دچار ناراحتی قابل ملاحظه ای شود یا درمان او به تاخیر افتد این کار جایز است
در صورتى كه افشا شدن آن لطمه اى به او بزند، حقّ دارد چنين درخواستى كند.
اگر پزشك اثر زيان بخش دارو را اعلام كند مسئوليّتى در برابر عارضه ندارد; و اگر اعلام نكند، مسئول است. ولى در هر صورت پزشك بايد مقاومت كرده، و داروى مضرّ را به بيمار معرّفى نكند.
