میتواند مهریه را تا زمان معیّنی هرچند بعد از طلاق به تأخیر بیندازد ولی در صورت فوت باید مهریه را به ورثه بپردازد.
چنین شرطی جایز نیست ولی زن میتواند شرط کند اگر مرد ازدواج مجدد کرد وکالت در طلاق داشته باشد و مردان هم باید در این‌گونه موارد رعایت حال همسران خود را بکنند.
اين شرطِ صفت نيست و شرطِ فعل است و تخلّف آن موجب جواز فسخ نمی‌شود ولى اگر شرط شود كه معتاد نيست و بعد خلاف آن ظاهر شد طرف مقابل میتواند عقد را فسخ كند.
شروط ضمن عقد بر دو قسم است:الف) شروطى كه بيانگر صفات طرفين است، مثل این‌که شرط می‌شود زوج مهندس است يا سنّش 25 سال است يا همسر ندارد يا ... . اگر بعداً خلاف اين شروط ظاهر شود زوجه در اينجا حق فسخ عقد نكاح را دارد.ب) شرایطی كه غير از صفات طرفين را دربرمی گيرد، مثل آنجا كه گفته شود زوج خانه مستقل براى زندگى تهيه می‌کند. در اين دسته از شرايط اگر خلاف آن ظاهر شد (مثلاً در مورد بالا زوج در خانه پدر زندگى كند) زوجه حق فسخ عقد نكاح را نخواهد داشت. البته بايد توجه داشت حاكم شرع میتواند او را مجبور كند تا به شرطش عمل كند.
این شرط ازنظر فقهی صحیح نیست ولی گاهی عناوین ثانویه ایجاب می‌کند که حکومت ازدواج مجدد را محدود سازد.
هرگاه منظور این است که ازدواج بدون مهریه باشد شرط باطل است و باید مهر المثل بپردازد.
چنین شرطی خلاف احتیاط است.
باید به نحوی زن دوم را راضی کند.
در ازدواج دائم اشکال دارد و احتیاط واجب در ترک چنین شرطی (از طرفین) است، درهرصورت عقد صحیح است.
چنین شرطی خلاف مقتضای عقد بوده و جایز نیست و اجرا نمی شود.
شرط هایی که به طور مسلم بین طرفین قبل از عقد گذاشته می شود و عقد را بر اساس آن می خوانند واجب است مراعات شود هر چند هنگام خواندن عقد تکرار نشوند. بنابراین اگر مرد قبل از عقد شرط را قبول کرده (شرط مبنی علیها العقد) باید طبق آن عمل کند، البته در صورت تخلف زن حق فسخ ندارد.
