این شرط صحیح نیست و با شرط، تنها امور اعتباری تغییر می کند ولی امر تکوینی خارجی مانند خویشاوندی و زوجه شدن و احکام الهی مترتب بر آن را نمی توان تغییر داد، ولی می تواند در عقد موقّت از ثلث برای زوجه یا زوج وصیت شود.
اين شرطِ صفت نيست و شرطِ فعل است و تخلّف آن موجب جواز فسخ نمی‌شود ولى اگر شرط شود كه معتاد نيست و بعد خلاف آن ظاهر شد طرف مقابل می‌تواند عقد را فسخ كند.
شروط ضمن عقد بر دو قسم است:الف) شروطى كه بيانگر صفات طرفين است، مثل این‌که شرط می‌شود زوج مهندس است يا سنّش 25 سال است يا همسر ندارد يا ... . اگر بعداً خلاف اين شروط ظاهر شود زوجه در اينجا حق فسخ عقد نكاح را دارد.ب) شرایطی كه غير از صفات طرفين را دربرمی گيرد، مثل آنجا كه گفته شود زوج خانه مستقل براى زندگى تهيه می‌کند. در اين دسته از شرايط اگر خلاف آن ظاهر شد (مثلاً در مورد بالا زوج در خانه پدر زندگى كند) زوجه حق فسخ عقد نكاح را نخواهد داشت. البته بايد توجه داشت حاكم شرع می‌تواند او را مجبور كند تا به شرطش عمل كند.
این شرط اشکال دارد، ولی هرگاه در ضمن عقد شرط کند که زن نفقه خود را ببخشد، مانعی ندارد.
در ازدواج موقّت اشکال ندارد و عقد صحیح است.
چنین شرطی خلاف احتیاط است.
هرگاه قبلاً توافق بر شروطى شده و طرفین آن را امضا کرده‌اند، سپس عقد خوانده‌شده، این شروط لازم‌الاجرا است؛ و به‌اصطلاح فقهى از قبیل شروط مبنی علیها العقد است.
اگر این شرط، قبل از عقد باشد و عقد مبنی بر آن خوانده شود یا در ضمن عقد شرط کنند، زوج باید به آن عمل کند، ولی اگر بعد از عقد شرط شود، لازم‌الاجرا نیست و در این صورت اگر زوجه به خانه شوهر نرود ناشزه می شود و حق نفقه ندارد.
در فرض سؤال می‌تواند بگوید تمام ثروتم را بنامت کردم و شرط می‌کنم که بعد از من ازدواج نکنی و اگر ازدواج کرد قابل‌فسخ است. (اموال به ورثه برمی‌گردد)
