مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

چيزى كه با آن زخم يا عضو شكسته را می بندند و دوايى كه روى آن می گذارند (جبيره) ناميده مى شود.

برای کسانی که مقلد ما هستند اقتدا به او اشکال دارد.

نماز قضا را بايد به همان شكلى كه قضا شده به‌جا آورد. اگر شكسته قضا شده، شكسته و اگر به‌صورت تمام قضا شده تمام بجا آورند. اگر نماز ظهر و عصر بوده آهسته و اگر صبح و مغرب و عشا بوده مردان بلند بخوانند.

آن مقدار که یقین دارد در وطن بوده تمام می‌خواند و آن مقدار که یقین دارد در سفر بوده شکسته می‌خواند و در مقدار مشکوک جمع بین قصر و اتمام می‌کند، یعنى به آن مقدار، هم نماز تمام و هم نماز قصر بجا می‌آورد.

فرادا شدن يك صف، اتّصال صف‌های بعدى را از بين نمی‌برد.

كسى كه رفتن و برگشتن او هشت فرسخ (حدود 43 كيلومتر) است بايد نماز را شكسته بخواند، خواه رفتنش چهار فرسخ (5/ 21 كيلومتر تقريباً) باشد يا كمتر يا بيشتر، همين اندازه كه رفتن و برگشتن او هشت فرسخ باشد نماز شكسته است و خواه در همان روز و شب برگردد يا فاصله‏اى بيفتد، مگر اين‏كه در بين اين مسافت، ده روز قصد اقامه كند.

هرگاه محلی دو راه دارد كه يكى كمتر از هشت فرسخ و ديگرى هشت فرسخ يا بيشتر است، اگر از راه اوّل برود بايد نمازش را تمام بخواند و اگر از راه دوم برود نمازش شكسته است.

مسافت آسمانی و زمینی برای نماز شکسته تفاوتی نمی‌کند.

كسى كه اختيارش در سفر با ديگرى است مانند پسرى كه با پدر خود مسافرت مى‏كند، چنانچه بداند سفر پدرش هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، حتّى اگر كسى را به‌اجبار به‌جايى می‌برند (مانند زندانى) و بداند مسافت او هشت فرسخ يا بيشتر است همين حكم را دارد، مگر اين‏كه احتمال عقلايى بدهد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از آن‌ها جدا می‌شود و برمی‌گردد.

كسى كه از سفر معصيت برمی‌گردد اگر توبه كرده و تا محلی كه می‌خواهد برگردد هشت فرسخ يا بيشتر باشد، بايد نماز را شكسته بخواند؛ همچنين اگر توبه نكرده ولى در بازگشت آلوده به معصيت نيست.

چنانچه زن بدون اذن شوهر مسافرت نماید، نماز او بنا بر احتیاط واجب کامل است، ولى اگر سفر واجبى مانند حج واجب بوده باشد رضايت شوهر شرط نيست و نماز شكسته است.

درصورتی‌که ترک خانه تنها راه نهی از منکر بوده است سفر معصیت محسوب نمی‌شود و نماز زن شکسته است