سوزاندن دعا مطلقاً جایز نیست. ولى شستن، یا به آب انداختن، در بعضى از کتب در مورد بعضى از دعاها یا عریضه‌ها آمده است.
پوست با شستن پاک نمی‌شود.
هر سه غالباً یکی هستند ولی در موارد استثنایی از هم جدا می‌شوند مانند شستن حیوان نجس العین که ممکن است برخی آن را بهداشتی بدانند ولی ازنظر اسلام نجس است.
هرگاه با آب، چیزی را که نجس شده (با شرایطی که در رساله آمده) بشویند پاک می‌شود اما اگر با آب قلیل باشد، آبی که از آن جدا می‌شود و آن را «غساله» می‌گویند نجس است و اگر با آب‌لوله‌کشی یا آب کر بشویند چنانچه ذرات نجاست در غساله نباشد پاک است.
در موقع شستن مخرج بول و غائط مانعى ندارد روبه‌قبله و پشت به قبله باشد، ولى در موقع «استبراء» احتياط واجب ترك است.
در مواردى كه می‌توان مخرج غائط را با غير آب تميز كرد، شستن با آب بهتر است.
باید هنگام وضو صورت خود را بشوید بدین صورت : با دستش هر مقدار که امکان بود صورت خود را شسته و اگر ممکن نبود با دست مصنوعی، هر چند می تواند صورت را به صورت ارتماسی بشوید یعنی صورت را زیر شیر آب بگیرد و بعد دست و پاها را مسح می نماید.
هنگام وضو دادن فرد، نایب با دستان خود صورت او را می شوید و احتیاط آن است که فاصله بین انگشتان منوب عنه را رعایت نماید و آن مقدار را بشوید.
در صورت عدم قدرت همان مقدار که می تواند کافی است.
تمام وضو یک عمل است؛ به این معنا که تمام آن شک در محل است و نمی توان گفت از محل گذشته است، بنابراین باید از محل شک دوباره بشوید.
مرطوب کردن دست و کشیدن آن بر صورت و دست ها کفایت نمی کند و باید آب جاری شود، مگر این که مقدار رطوبت به مقداری باشد که آب جاری شود و از دست بریزد.
مانعی ندارد ولی سزاوار است این کار را تکرار نکند.
