كسى كه وضو دارد و مىداند اگر وضوى خود را باطل كند نمىتواند وضو بگيرد، چنانچه ضرر يا مشقّت فوقالعادهاى ندارد بايد وضوى خود را براى نماز نگه دارد، حتّى اگر احتمال قابل توجّهى بدهد كه آب براى وضو پيدا نخواهد كرد و يا اينكه قبل از وقت نماز وضو دارد و مىداند بعداً دسترسى به آب ندارد، احتياط واجب آن است كه وضوى خود را نگه دارد.
درصورتیکه آن دارو منحصربهفرد نباشد و بيمار جنبه اورژانسى نداشته باشد، استعمال آن دارو روى انسان جايز نيست; امّا اگر دارو منحصربهفرد است و استعمال آن ضرورى به نظر میرسد و احتمال نجات بيشتر از احتمال خطر است، بايد آن را در مورد بيمار به کاربرد.
درصورتیکه راهى براى تشخيص باردارى نباشد و داروها منحصربهفرد باشد و از بيمار اجازه بگيرد مسئول نيست.
شخصى كه از سالها قبل مستطيع بوده و فعلاً مسافرت با هواپيما، به خاطر كسالتى كه دارد، براى او امكانپذير نيست و عزيمت به اين سفر روحانى با غير هواپيما نيز ممكن نباشد، بايد نايب بگيرد، مگر اینکه اميد بهبودى داشته باشد، كه بايد صبر كند و اگر در اين فاصله فوت كند، بايد از اصل مال وى حج او را بجا آورند، ولى اگر از سالهای قبل استطاعت نداشته، مستطيع نشده است.
به نظر ما اینطور نيست كه بتوان گفت به خاطر وضعيت موجود كسى به عمره و يا حج نرود؛ بلكه آنطور كه از ادلّه استفاده مىشود بههیچوجه نبايد حج و عمره بیتالله، تعطيل شود و در اين حالت طبق قاعده «الميسور لايترك بالمعسور» برفرض خارج بودن مسعاى جديد از بين دو كوه بازهم سعى صحيح است؛ كما اينكه ما فتوا دادهايم سعى براى افراد ناتوان اگر در طبقه اول ممكن نباشد در طبقه دوم صحيح است، درحالیکه طبقه دوم قطعاً بين دو كوه محسوب نمىشود.
آنچه در آیات قرآن با صراحت آمده بههیچوجه قابلتغییر نیست.
با توجه به اختلاف افقها نمیتوان عید واحد قائل شد، مخصوصا گاهی که ما نماز عید میخوانیم و در منطقه دیگری از دنیا هنوز شب است.
