هرگاه هیچیک از اين سه كار ممكن نشود هرچند «مُد» كه میتواند به فقرا اطعام كند و اگر نتواند بايد 18 روز روزه بگيرد و اگر نتواند هرچند روز كه میتواند بهجا آورد و اگر نتواند استغفار كند و همين اندازه كه در قلب بگويد: «استغفرالله» كافى است و واجب نيست بعداً كه قدرت پيدا كرد كفّاره را بدهد.
هر زمان که توانست بهصورت تدریجی یا یکجا بپردازد و چنانچه به این صورت نیز ممکن نیست به هر مقداری که توان دارد عمل کند و اگر نتواند استغفار كند.
از كسى كمك میگیرد كه او را وضو دهد و اگر وضو گرفتن براى او شاق است، با كمك كسى تيمّم میکند؛ و اگر دسترسى به كسى نبود، باهمان حال نماز میخواند.
اين شخص در حكم محصور است، ولى اگر میتواند نايب بگيرد اين كار از اعاده حج كفايت میکند و لازم نيست در سال آينده حج را مجدداً بهجا آورد.
اگر شخصی قادر به ادای نذر نباشد در این صورت تا جایی که توانایی دارد به آن عمل کند یا کاری که نزدیک و شبیه آن باشد را انجام دهد و اگر اصلاً قادر به انجام آن نباشد از او ساقط میشود.
بنا بر احتیاط واجب قضاى آن را بهجا آورد.
پرداخت آن بر بیتالمال لازم است هرچند اگر پدربزرگ دارد و توانایی دارد احتیاط مستحب است که او پرداخت نماید.
حقّ زوجه درگرفتن مهریّه قبل از تمکین مجدّد ثابت است، مشروط بر اینکه مهر حال بوده باشد، نه بر ذمّه زوج.
هرگاه كسى قدرت مالى پيدا كند و در زمان قدرت، براثر پيرى يا بيمارى، توانايى انجام حج نداشته باشد، حج بر او واجب نيست؛ هرچند احتياط مستحب آن است كه اجير بگيرد.
اگر به عللى نتوانست روز هفتم ذیالحجه روزه بگيرد، روز هشتم و نهم را روزه مىگيرد و يك روز ديگر را پس از مراجعت از منى در مکه مىگيرد.
اگر نتوانست سه روز روزه در مکه را، در انجام بجا آورد و به وطن بازگشت، درصورتیکه ماه ذیالحجه باقى است مىتواند در وطن روزه بگيرد، ولى با هفت روز روزه فاصله دهد.
درصورتیکه خودش نتواند به مکه بازگردد، شخصى را نايب مىكند كه سعى ناتمام او را تمام نموده و سپس آن را اعاده نمايد و بعدازآن به منوبعنه اطّلاع دهد تا تقصير كند و نايب پس از تقصير منوبعنه طواف نساء و نماز آن را انجام مىدهد.
