مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

کفاره تأخير و عذر، به ازا هرروز يک مد طعام (معادل 750 گرم گندم و مانند آن) و يا اطعام يک فقير است به‌گونه‌ای که يک انسان را سير کند، همچنین پرداخت پول بجای کفاره کافی نیست مگر اینکه یقین داشته باشد که فقیر، آن را صرف نان می‌کند.

روزه های مذکور قضا شود.

روزه باطل نیست اما احتیاط کرده و از دیدن این نوع فیلم‌ها و یا رفتن به چنین مکان‌هایی اجتناب کنند.‌

تنها درصورتی‌که به‌صورت علنی و آشکار نباشد و مربوط به معذورین باشد مانعی ندارد.

درصورتی‌که واقعاً روزه گرفتن خوف ضرر داشته باشد (آن‌هم به تصدیق اطباء حاذق و متدین)، در این صورت می‌توانند روزه نگیرند و نیز کسي که براثر تجربه يا گفته پزشک يقين دارد و يا احتمال قابل‌توجهی می‌دهد روزه برايش ضرر دارد روزه‌اش صحيح نيست و نبايد روزه بگيرد بنابراین هرگاه از گفته طبيب حاذق متعهّد خوف ضرر پيدا كنيد كه روزه برايتان ضرر دارد، روزه را افطار می‌کنید؛ و چنانچه پس از ماه مبارك توانستيد، قضاى آن را به‌جا آوريد؛ و اگر بيمارى شما تا ماه رمضان سال بعد ادامه پيدا كرد، قضا بر شما واجب نيست; بلكه براى هرروز فقط يك مد طعام (هفت‌صد و پنجاه گرم، گندم، برنج و مانند آن) به فقيرى می‌پردازید؛ و با توجّه به اينكه اشتياق زيادى براى روزه گرفتن داريد، خداوند انشاء الله به شما اجر روزه‌داران را عنايت خواهد كرد.

درصورتی‌که مقدار آن را هم به‌صورت تخمین نمی‌دانند نیمی از آن را به‌عنوان کفاره به غیر سادات و نیمی از آن را به نیت فطریه به غیر سادات می‌دهند.

درصورتی‌که واقعاً روزه گرفتن خوف ضرر داشته باشد (آن‌هم به تصدیق اطباء حاذق و متدین)، در این صورت می‌توانند روزه نگیرند و هرگاه به‌واسطه بيمارى، روزه ماه رمضان را نگيرد و بيمارى او تا ماه رمضان سال بعد طولانى شود، قضاى روزه‏هايى را كه نگرفته واجب نيست، فقط بايد براى هرروز يك مد (تقریباً 750 گرم) گندم يا جو و مانند آن به فقير بدهد، ولى اگر به‌واسطه عذر ديگرى (مثلاً به خاطر مسافرت) روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند احتياط واجب آن است كه روزه‌هایی را كه نگرفته بعد از ماه رمضان قضا كند و براى هرروز يك مد طعام به فقير دهد، همچنين اگر ترك روزه به خاطر بيمارى بوده، بعد بيمارى رفع شده و عذر ديگرى مانند مسافرت پیش‌آمده است.

این حکم در صورتی است که بار اول و دوم و سوم هرکدام تعزیر برای او اجراشده باشد که در مرحله چهارم حکم شدید دارد.

انسان نمی‌تواند به خاطر ضعف، روزه را بخورد، ولى اگر به‌قدری ضعف پيدا كند كه تحمّل آن بسيار مشكل شود، می‌تواند روزه را بخورد و همچنين اگر خوف بيمارى داشته باشد.

این تقدّم، فتوا است.

درصورتی‌که واقعاً روزه گرفتن خوف ضرر داشته باشد (آن‌هم به تصدیق اطباء حاذق و متدین)، در این صورت می‌توانند روزه نگیرند و روزه ماه مبارک رمضان واجب است و در تکاليف واجب، رضايت و عدم رضايت ايشان شرط نيست و فرد بايد طبق تکليف خود عمل کند و روزه بگيرد.

درصورتی‌که عمداً با حال جنابت وارد روزه نشده روزه او صحیح است.