تا چیزی را خودش مشاهده نکرده شهادت دادن جایز نیست و اگر شهادت دهد و حقی از دیگران ضایع شود باید جبران کند.
اشکالی ندارد مشروط بر آنکه شهادت صحیح و حق باشد.
در برابر ادای شهادت نمی توان طلب اجرت کرد، چون انجام آن بر فرد واجب است حتی هزینه های معمولی رفتن به محل شهادت را نمی تواند مطالبه کند مگر این که هزینه غیرمتعارف و بالایی باشد.
ادای شهادت یک حکم تکلیفی است.
شخصی که عمدا شهادت دروغ داده قصاص می شود و اگر ولی دم از این موضوع آگاهی داشته ولی او را وادار به شهادت دروغ نکرده تنها تعزیر دارد.
مدعی جزء شهود محسوب نمی شود.
کفایت نمی کند.
در تمام مواردی که اقرار غیر معقول باشد نافذ نیست.
قاضى موظّف نیست در جلسات متعدّد متّهم را احضار و از او سؤال کند؛ هرگاه در جلسه اوّل انکار کرد و دلیلى وجود نداشت، حکم به برائت مى کند.
این ماده قانونی از حدیث معتبری گرفته شده است و فقها به آن فتوا داده اند و بیت المال، دیه آن را می پردازد.
اگر اقرار او نزد حاکم شرع باشد، انکار بعد از آن تأثیری ندارد و در صورتی که جرمش با اقرار ثابت شود نه بیّنه، اگر توبه کند و توأم با علائمی باشد که نشان بازگشت اوست حاکم شرع اختیار دارد او را عفو کند.
