در چند محل تخلّى كردن حرام است (خواه بول يا غائط): اوّل در کوچه‌ها و جاده‌هایی كه مسير مردم است. دوم در جايى كه براى عدّه خاصى وقف‌شده، مانند مدرسه‌هایی كه مخصوص طلاب است يا مساجدى كه آبريز آن فقط براى نمازگزاران است. سوم روى قبر مؤمن يا هر محل ديگرى كه موجب بی‌احترامی نسبت به مؤمن يا يکى از مقدسات شود.
دست را آب می‌کشید و غسل لازم نیست.
مستحب است علاوه بر رعايت مسائل مربوط به طهارت و نجاست، نظافت و پاكيزگى در بدن و لباس و خانه و مسكن و مركب و تمام محيط زندگى رعايت شود، همان‌گونه كه پيغمبر اكرم (صلی‌الله علیه و آله) و ائمّه هدى (علیهم‌السلام) رعايت مىفرمودند.
هرگاه انسان ببيند كسى بدون اطّلاع چيز نجسى را مىخورد، يا بالباس نجس نماز مىخواند لازم نيست به او خبر دهد، امّا اگر صاحب‌خانه ببيند ميهمان بالباس و بدن‌تر روى فرش نجسى مىنشيند، احتياط واجب آن است كه به او اعلام كند.
استفاده از هر سه ممنوع است مگر اینکه احتمال می‌دهد در گوشه‌ای از چاه اول که انگشتر افتاده گیرکرده باشد در این صورت استفاده از دو توالت دیگر اشکالی ندارد.
هر سه غالباً یکی هستند ولی در موارد استثنایی از هم جدا می‌شوند مانند شستن حیوان نجس العین که ممکن است برخی آن را بهداشتی بدانند ولی ازنظر اسلام نجس است.
مستحب است آب نوشيدنى کاملاً تميز بوده باشد، خوردن آب‌های آلوده كه موجب بيمارى می‌گردد حرام است، آب‌های شست‌وشو نيز شايسته است تميز باشد از آب‌های متعفّن و آلوده تا آنجا كه ممكن است، بايد پرهيز شود.
نوشتن قرآن با مركّب نجس حرام است و اگر عمداً يا سهواً نوشته شود بايد آن را محو كنند، يا آب بكشند.
درصورتی‌که بلااستفاده است مانعی ندارد.
هرگاه با آب، چیزی را که نجس شده (با شرایطی که در رساله آمده) بشویند پاک می‌شود اما اگر با آب قلیل باشد، آبی که از آن جدا می‌شود و آن را «غساله» می‌گویند نجس است و اگر با آب‌لوله‌کشی یا آب کر بشویند چنانچه ذرات نجاست در غساله نباشد پاک است.
پاك كردن ورق قرآن فقط وظيفه كسى كه آن را نجس كرده نيست، بلكه اگر دیگران هم باخبر شوند وظيفه همه است كه آن را پاك كنند و اگر يكى اين وظيفه را انجام دهد، از ديگران ساقط می‌شود، ولى اگر قرآن مال ديگرى است و با شستن از بين مىرود يا ناقص می‌شود آن‌کس كه آن را نجس كرده، بايد خسارت آن را بدهد.
