در اجاره مىتوان با زبان عربى يا فارسى يا هر زبان ديگر صيغه خواند (مثلاً مالك به شخصى بگويد فلان ملك خودم را به فلان مبلغ در فلان مدّت به تو اجاره دادم، او هم بگويد: قبول كردم) و نيز كافى است كه ملك خود را به‌قصد اجاره در اختيار مستأجر بگذارد و او هم تحويل بگيرد.
اجاره با مرگ صاحب‌ملک باطل می‌شود اما با مرگ مستأجر باطل نمی‌شود و آن حق تا آخر مدّت براى ورثه مستأجر باقى مىماند، ولى اگر شرط کرده‌اند كه مستأجر شخصاً از آن ملك استفاده كند نه ديگرى، صاحب‌ملک حق دارد باقيمانده مدّت را فسخ كند.
واگذار كردن منافع ملك يا منافع شخص خود را به ديگرى «اجاره» گویند.
اجاره دادن حرام نیست ولیکن بهتر است از این کار صرف‌نظر کنید.
اگر قصد جدی در اجاره به‌شرط تمليك بوده باشد مانعى ندارد و ربا محسوب نمىشود؛ ولى اگر جنبه صورى دارد و ظاهراً براى فرار از رباست جايز نيست.
حقّ كسب و پيشه، ريشه شرعى ندارد؛ ولى شايسته است در مورد آن مصالحه‌اى بين مستأجر و مالك انجام شود.
اگر از اوّل در عقد اجاره چنين شرطى كرده باشند جايز است؛ در غير اين صورت جايز نيست.
اجاره نوعی معاوضه منافع با ثمن است و رهن نوعی وثیقه است.
چنین اجاره‌ای صحیح نیست.
