هرگاه با آب، چیزی را که نجس شده (با شرایطی که در رساله آمده) بشویند پاک می‌شود اما اگر با آب قلیل باشد، آبی که از آن جدا می‌شود و آن را «غساله» می‌گویند نجس است و اگر با آب‌لوله‌کشی یا آب کر بشویند چنانچه ذرات نجاست در غساله نباشد پاک است.
اگر به حداقل قناعت کنند مانعی ندارد مگر اینکه مالک صریحا نهی کرده باشد.
به مقدار متعارف در این موارد مانعی ندارد.
به مقدار متعارف در این موارد مانعی ندارد.
چنانچه مراقبت نماید که از حلق فرو نرود و تنها بوی عطر و یا تلخی نمک باقی بماند روزه صحیح است، اما اگر ذرات ریز آن در دهان باشد باید آب‌کشیده شود.
هنگام وضو دادن فرد، نایب با دستان خود صورت او را می شوید و احتیاط آن است که فاصله بین انگشتان منوب عنه را رعایت نماید و آن مقدار را بشوید.
باید هنگام وضو صورت خود را بشوید بدین صورت : با دستش هر مقدار که امکان بود صورت خود را شسته و اگر ممکن نبود با دست مصنوعی، هر چند می تواند صورت را به صورت ارتماسی بشوید یعنی صورت را زیر شیر آب بگیرد و بعد دست و پاها را مسح می نماید.
براى تطهير بدن در آب كر يا جارى يا زير شير آب، همين اندازه كه عين نجاست برطرف شود بدن پاك است و بيرون آمدن و دوباره در آب فرورفتن لازم نيست.
شستشوی مزبور داخل در عنوان این مسئله نیست ولی توجه داشته باشید جانشین سدر و کافور نمی‌شود.
در صورت عدم قدرت همان مقدار که می تواند کافی است.
احتیاط واجب این است که محل اتصال دو لب نیز به هنگام نجس شدن شسته شود.
در موقع شستن مخرج بول و غائط مانعى ندارد روبه‌قبله و پشت به قبله باشد، ولى در موقع «استبراء» احتياط واجب ترك است.
