الکل طبي و صنعتي که انسان نمی‌داند از چيز مست‌کننده مايع گرفته‌شده، پاک است، زيرا با قطع‌نظر از مادّه رنگى، قابل شرب نيست و نوعى سمّ محسوب می‌شود. ولي هرگاه آن را رقيق کنند و مشروب و مسکر باشد نوشيدنش حرام است و بنابراحتياط واجب حکم نجس دارد.
وضو داشتن به هنگام رمى واجب نيست، بلكه اگر شخصى غسل واجبى بر عهده داشته باشد مى‌تواند قبل از انجام غسل رمى جمرات كند. حتّى اگر خود سنگ‌ها هم پاك نباشد ضررى به رمى نمى‌زند. هرچند بهتر رعايت همه اين امور است.
تمام الکل‌هایی كه درجه غلظت آن بالاست و به خاطر غلظت آن قابل شرب نيست، هرچند مواد سمّى در آن نباشد پاك است؛ و فرقى ميان الكل طبی و صنعتى از اين نظر نيست; امّا الکل‌هایی كه درجه غلظت آن در حدّى است كه قابل شرب است ازنظر طهارت اشكال دارد.
هنگامى كه پيوندگرفت و آن عضو عملاً جزء بدن گيرنده شد، پاك است.
اگر شك داشته باشد كه لباس يا بدنش نجس است يا پاك، مى‌تواند در آن حال طواف كند؛ خواه بداند قبلاً پاك بوده، يا نداند.
هرگاه عضوى از مرده يا زنده جدا كنند و به ديگرى پيوند زنند بطورى كه جزء بدن انسان دوم شود، در اين صورت نجس و ميته نيست و براى نماز هم اشكال ندارد.
درصورتی‌که مشقت ندارد، تطهیر نماید و الا باهمان حال نماز بخواند.
چنانچه عرفاً جزء بدن كسى كه به او پيوند زده شده محسوب شود، پاك است.
اگر لباس‌های كوچك مانند جوراب، شب‌کلاه و هميان، كه به‌تنهایی نمى‌توان با آن ستر عورت كرد، نجس باشد عيبى ندارد.
مستحب است علاوه بر رعايت مسائل مربوط به طهارت و نجاست، نظافت و پاكيزگى در بدن و لباس و خانه و مسكن و مركب و تمام محيط زندگى رعايت شود، همان‌گونه كه پيغمبر اكرم (صلی‌الله علیه و آله) و ائمّه هدى (علیهم‌السلام) رعايت مىفرمودند.
بدن و لباس طواف كننده (خواه در طواف واجب، يا مستحب) بايد از هر نجاستى پاك باشد؛ حتّى بعضى از نجاسات كه در نماز بخشوده شده (مانند خون كمتر از یک‌درهم) در طواف بخشوده نيست، ولى در مورد خون زخم‌ها، اگر شستن آن باعث مشقّت و عسر و حرج باشد، ضررى براى طواف ندارد.
