هرگاه نطفه مرد را در رحم همسرش وارد كنند (خواه با استفاده از مقدّمات حلال يا حرام) فرزندى كه از او متولّد می‌شود حلال‌زاده است و متعلّق به آن مرد و زن است و تمام احكام فرزند را دارد (مانند ارث و نفقه و غير آن).
ديه ندارد، ولى اگر قابل بازگشت نباشد شرعاً جايز نيست.
اولاً: جايز نيست.ثانياً: زنا نيست; ولى از جهاتى شبيه زناست.ثالثاً: هيچ تأثيرى ندارد.رابعاً: رابطه‌ای با او ندارد; جز اينكه فرزند طبيعى همسر اوست و با او محرم است.خامساً: به‌منزله فرزند نامشروع اوست كه محرم است; ولى از يكديگر ارث نمی‌برند.
می‌توانید وصیت كنيد كه پس از شما اين كار را انجام دهند، ولى در حال حيات جايز نيست.
در هر دو صورت دادن دیه واجب است و مقدار آن احتیاط واجب است.
سقط‌جنین در هيچ مورد جايز نيست; مگر در موارد ضرورت.
طبق آنچه بعضى از اطبّاى معروف گفته‌اند اين احتمال بسيار ضعيف است، پس نمی‌توان سقط‌جنین كرد.
آرى، موافقت آنها لازم است.
پيشانى را آهسته بر روى خاك تميز، يا قطعه‌سنگ صافى مسح كند.
درصورتی‌که روح در جنين دميده شده باشد، كه معمولاً پس از چهارماهگى حاصل می‌شود، ساقط كردن آن جايز نيست.
اگر پيش از ظهر خوب شود و كارى كه روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد، بايد نيّت روزه كند و احتیاطاً قضا هم نمايد. ولى اگر بعدازظهر خوب شود، روزه آن روز واجب نيست، فقط بايد قضاى آن را بجا آورد.
فقط نسبت به او محرم است و در فرض سؤال طفل تعلّق به شوهر آن زن ندارد تا مسئله لعان پيش آيد.
