مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در مواردى كه می‌توان مخرج غائط را با غير آب تميز كرد، شستن با آب بهتر است.

هرگاه قند يا شكر نجس شود با آب كشيدن پاك نمى ‏شود.

ظاهراً راه قابل‌ملاحظه‌ای ندارد.

بارش چند قطره كافى نيست، بلكه بايد به مقدارى ببارد كه به آن «باران» گويند.‌

براى پاك شدن كف پا و ته كفش اگر مختصرى راه برود يا پا را بر زمين كشد كافى است، ولى بهتراست لااقل پانزده ذراع (تقريباً 5/ 7 متر) راه برود.‌

هرگاه شك كند كه زمين نجس با آفتاب خشک‌شده يا نه يا چيزى مانع تابش آفتاب بوده يا نه و يا قبلاً عين نجاست را برطرف كرده است يا نه آن زمين نجس است.

درصورتی‌که آب بوی سرکه دهد مضاف شده و باعث تطهیر نیست می‌تواند قبلاً خود را با آب معمولی تطهیر کند و بعد با آن محلول بشوید.

تطهير لازم نيست.

باید آن‌ها را نخست بشویند و بعد استریل کنند.

علم به نجاست تمام مسجد پيدا نمى‌شود و به شك نبايد اعتنا كرد و اين نيز نوعى تطهير است.

احتياط آن است كه در مكان ديگرى نماز بخواند؛ ولى اگر يقين به نادرستى روش آن‌ها ندارد اشكالى ندارد و جستجو در اين امور لازم نيست.

اوّل باید آن را با خاک پاک که مخلوط باکمی آب باشد خاک‌مال کرد و بعد دومرتبه در آب قلیل، یا یک‌مرتبه در آب کر یا جارى شست و اگر آب دهان سگ در ظرفى بریزد، احتیاط مستحب آن است که همین کار انجام شود، امّا اگر جاى دیگرى از بدن سگ با رطوبت به ظرف ملاقات کند خاک‌مال کردن واجب نیست بلکه باید آن را در آب قلیل سه مرتبه و در آب کر یا جارى یک‌مرتبه شست.