استعمال آن‌ها براى خوردن یا آشامیدن یا آب وضو و غسل و مانند آن جایز نیست، امّا براى کارهایى که طهارت در آن شرط نیست (مانند آبیارى زراعت و آب دادن به حیوانات) مانعى ندارد، هرچند احتیاط مستحب آن است که به‌هیچ‌وجه از آن‌ها استفاده نشود.
هرگاه قصّاب سر حيوانى را ببرد و آن را حرام كند، بايد قيمت آن را به صاحبش بدهد، خواه مجّانى سربریده باشد يا در برابر مزد و مزدى هم طلبكار نيست.
در صورت یقین به مردار شدن دوباره طبق نذر عمل کند و اگر هنوز گوشتی که پخش کرده مصرف نشده اطلاع دهد.
درمان سگ ها و گربه هایى که فایده مشروعى دارند، و گرفتن اجرت در مقابل آن مانعى ندارد. همچنین در مواردى که حیوانات ولگردى باشند که اگر کنترل نشوند مشکلاتى مى آفرینند. ولی در مورد سگ های زینتی جایز نیست.
در صورتى که وقت براى رسیدن و سر بریدن کافى نباشد و گلوله بدن او را مجروح کرده، و خونى از آن آمده باشد، حلال است. مشروط بر این که سایر شرایط مانند بردن نام خدا به هنگام شکار کردن و مسلمان بودن شکارکننده نیز در آن جمع باشد، و در صورتى که وقت براى سر بریدن دارد و در ذبح آن کوتاهى کند حرام است.
با توجه به آنچه در سؤال بیان شد ضامن است و باید قیمت آن را بپردازد و در هر دو صورت باید قیمت آن را به صاحبش بدهد ولى در صورت دوّم اگر حیوان پیدا شود آن را به شهر دیگرى ببرند و بفروشند پول آن متعلّق به فاعل است.
در فرض سوال می تواند آن گوسفند را ذبح کند و نذر ساقط می شود هر چند بهتر است با پول آن گوسفند ديگري که به لحاظ صفات، به آن نزديک باشد ذبح کند و به مصرف نذر برساند.
هرگاه کسى حیوان گمشده اى را پیدا کند، باید یک سال از صاحب آن سراغ بگیرد، اگر پیدا نشد،مى تواند آن را از طرف صاحب اصلى آن در راه خدا صدقه بدهد یا خودش بردارد به نیّت این که اگر صاحبش پیدا شد عوض آن را بدهد و اگر مجهول المالک باشد باید با اجازه حاکم شرع آن را به مستحقّین داد.
مصداق قربانى گوسفند يا بزرگ‌تر از آن است.
نباید این‌گونه موارد همراه نمازگزار باشد.
هرگاه حيوانى به خوردن مدفوع انسان عادت كند بول و مدفوع آن نجس است و گوشت آن نيز حرام است.
