مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در موارد جهل به حکم واجب است و در جهل به موضوع لازم نیست مگر اینکه موضوع خطرناکی باشد.

تفحّص درباره ديگران جايز نيست؛ مگر این‌که مسئله به‌صورت گسترده درآيد و سبب آلودگى اجتماع شود.

اين مرحله از امربه‌معروف و نهى از منكر بلكه به‌طورکلی مرحله فيزيكى و برخورد با مجرمين بر عهده حكومت اسلامى است و افراد ديگر حق دخالت ندارند و هرگاه كسى خودسرانه اين كار را كند قصاص دارد.

در چنین جلسه‌ای شرکت نکنید.

مردم باید به نهى از منکر زبانى اکتفا کنند و از هرگونه برخورد فیزیکى اجتناب ورزند، ولى حکومت می‌تواند وارد این مرحله نیز بشود.

در مواردى كه منصوص است، يا تأثيرى در امربه‌معروف‏ و نهى از منكر دارد، يا مجرم، متجاهر است، اظهار آن مانعى ندارد، در غير اين سه صورت، درملأعام انجام نگيرد.

انتقاد اگر با پيشنهاد توأم باشد، به‌یقین بهتر است؛ ولى اگر انتقادكننده نتواند پيشنهادى مطرح كند، بازهم از باب امربه‌معروف‏ و نهى از منكر بايد وظيفه خود را انجام دهد.

احتیاط واجب است که با ملایمت و نرمی آن‌ها را راهنمایی بکند و هیچ‌وقت با خشونت با آن‌ها روبرو نشود.

هرگاه سكوت علماى اسلام يا غير آن‌ها موجب تقويت ظالم يا تأييد او شود، يا سبب جرئت او بر ساير محرمات گردد، واجب است اظهار حق و انكار باطل كنند، هرچند تأثیر فورى نداشته باشد.

هرگاه احتمال صحيح داده شود كه سكوت، سبب مى‏شود كه عمل منكرى معروف، يا عمل معروفى منكر شود، بر همه مخصوصاً علماى اسلام واجب است كه حق را اظهار و اعلام كنند و سكوت جايز نيست.

هرگاه بدعتى در اسلام واقع شود (مانند منكراتى كه دولت‌های ناصالح به نام اسلام انجام مى‏دهند) بر همه، مخصوصاً علماى دين واجب است حق را اظهار و باطل را انكار كنند و اگر سكوت علماى دين موجب هتك مقام علم، يا سوءظن به علماى اسلام شود، اظهار حق به هر نحوى كه ممكن باشد واجب است، هرچند بدانند تأثیر نمى‏كند.

اگر نهى از منکر را ترک کند فاسق است.