هرگاه با همسرش كه از حيض و نفاس پاك بوده نزديكى كند سپس مسافرت نمايد و راهى براى تحقيق از حال زن نباشد چنانچه بخواهد او را طلاق دهد احتياط واجب آن است كه حدّاقل يك ماه صبر كند و بعد طلاق دهد.
هرگاه نذر كند روز معيّنى را روزه بگيرد، احتياط واجب آن است كه آن روز سفر نكند تا بتواند روزه خود را به جا آورد و چنانچه در آن روز سفر غیر ضروری كند احتیاط واجب آن است که روزه را در سفر بگیرد و بعدا نیز قضا کند و کفّاره هم بدهد.
اگر در حضر نماز بخوانند بلند خواندن مستحب است و اگر در سفر باشد در صورتى مستحب است که با جماعت بخواند نه فرادا.
انجام این نوافل مشروع نیست.
نافله ظهر و عصر در سفر ساقط است و نبايد خواند و احتياط واجب آن است كه نافله عشا را نيز ترك كند امّا بقيّه نافله‌های شبانه‌روزى يعنى نافله صبح و مغرب و نافله شب در سفر ساقط نمی‌شود.
درست است كه آيه مربوط به قصر نماز در مورد خوف نازل‌شده و عمومیت ندارد، ولى آیه مربوط به ترك روزه براى مسافر عمومیت دارد و می‌دانیم نماز و روزه در سفر از هم جدا نيستند. بنابراين، عمومیت حكم سفر را مى‌توان از قرآن استفاده كرد. علاوه بر اين، روايات متعدّدى نيز در اين زمينه واردشده است. امّا آيه مربوط به اعتكاف، به تعبير فقها، در مقام بيان مشروعیت اعتكاف نيست تا از آن عموم استفاده شود، بلكه در مقام بيان نهى از نزديكى با زنان به هنگام اعتكاف است.
اگر کسى اوّل وقت در وطن یا محل اقامت بوده و نماز را نخوانده، مسافرت کرد، باید نمازش را در سفر شکسته بخواند.
اگر مسافر حکم را می‌دانست اما توجه نداشت که در حال سفر است و نماز را تمام بخواند، نماز او باطل است و اگر در وقت اطلاع پیدا کرد باید نماز را اعاده نماید و اگر بعد از وقت بود، باید قضا نماید.
در هنگام مسافرت چنانچه شروط صدق مسافر حاصل گردد، نمازهای چهار رکعتی که عبارت‌اند از نماز ظهر، نماز عصر و نماز عشاء شکسته شده و به‌صورت دورکعتی خوانده می‌شود.
در چند مورد سفر قطع می شود و مسافر باید نماز را تمام بخواند:اول: رسیدن به وطندوم: قصد اقامت ده روزسوم: توقف یک ماه بدون قصد
نمازي که در سفر بر طبق وظيفه شکسته خوانده، کافي و صحيح است و لازم نيست دوباره در وطن، به‌صورت کامل آن را بخواند.
در سفر و محل کار نماز تمام است.
