كسى كه به عهد خود عمل نكند بايد كفّاره بدهد و كفّاره عهد مانند كفاره نذر است، يعنى سير كردن شصت فقير، يا دوماه روزه پى در پى (يعنى سى و يك روز آن را پشت سر هم به جا آورد) يا آزاد كردن يك بنده؛ و در زمان ما كه بنده آزاد كردن موضوع ندارد در ميان دو چيز ديگر مخيّر است.
مانعی ندارد اما اگر عین پول را نذر کرده باشد و عمدا استفاده کند کفاره دارد.
درصورتی که مانع رسیدن آب به بدن نباشد اشکالی ندارد و اگر مانع باشد تنها در صورت ضرورت جایز است، و در این صورت حکم جبیره دارد مگر این که واقعا کشت حقیقی باشد و جزء بدن شود و در صورت تشرف به حج در فرض اوّل باید یک کفّاره برای عمره و یک کفّاره برای حج بدهد.
نذر صحیح است و اگر عمل نکند کفاره دارد.
هرگاه عمداً با قسم خود مخالفت كند بايد كفّاره دهد، ده فقير را سير كند، يا بر آنها لباس بپوشاند، يا يك بنده را آزاد نمايد (و در زمان ما که بنده آزاد كردن موضوعیت ندارد میان دو چیز دیگر مخیر است) و اگر توانايى بر اينها نداشته باشد بايد سه روز روزه بگيرد. (احتیاط مستحب آن است که این سه روز پشت سر هم باشد.)
برای هر کدام باید کفاره بدهید ولی اگر گرفتار عسر و حرج شوید به آن مقدار که دچار عسر و حرج نمی شوید کفاره بدهید.
در صورتی که بیم این دارد که در آینده فرد مناسبی پیدا نشود ازدواج او مانعی ندارد و کفاره نیز ندارد.
چنانچه این سخن را در حالى گفته اید که دو شاهد عادل حضور داشته اند و آن زن هم در حال عادت نبوده بعد از پاک شدن با او نزدیکى نکرده باشید باید کفّاره بدهید و کفّاره آن دو ماه روزه است که باید سى و یک روز آن پشت سر هم باشد و اگر توانایى به روزه نداشته باشید 60 مسکین را طعام دهید امّا اگر دو شاهد عادل حضور نداشته، کفّاره اى هم ندارد و این سخن بى اثر است، در ضمن توجّه داشته باشید در آن جا که کفّاره لازم باشد تا کفّاره ندهید همسرتان بر شما حلال نمى شود.
عمل كردن به اين قسم لازم نيست و شكستن آن كفّاره ندارد.
در صورتی که قسم به یک بار تعلق گرفته باشد مانعی ندارد ولی اگر صورت استمرار داشته باشد برای هر بار کفاره دارد.
