مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در فرض سؤال مانع را برطرف نموده و به نیت غسل همان قسمت را بشوید و این فاصله ها مشکل ایجاد نمی کند و نمازهایی که در این مدت خوانده، قضا نماید.

نمازهايى را كه با غسل جبيره اى مى خوانند اعاده ندارد، مگر اين كه قبل از پايان وقت نماز، عذر برطرف شود، در اينجا بنابر احتياط واجب، نماز را اعاده كنند.

می‌توانند بخوانند.

هرگاه زن در وسط نماز حائض شود نماز او باطل است و نبايد ادامه دهد، ولى اگر شك كند كه حائض شده يا نه، نماز او صحيح است.

هرگاه زن در اوّل وقت به اندازه انجام واجبات يك نماز پاك باشد و نماز نخواند و حائض شود، آن نماز را بايد بعداً قضا كند و در اندازه وقت براى انجام واجبات بايد ملاحظه حال خود را نمايد، مثلًا براى مسافر به اندازه دو ركعت و براى حاضر، به اندازه چهار ركعت و كسى كه وضو ندارد، وقت وضو را نيز بايد در نظر بگيرد و همچنين تطهير لباس و بدن و اگر فقط به اندازه خود نماز وقت داشته باشد احتياط واجب ، قضا كردن نماز است.

تمام عبادتهايى كه با وضو يا غسل يا تيمّم انجام مى شود، مانند نماز و روزه و طواف خانه خدا، برای زن حائض حرام می باشد؛ ولى به جا آوردن عباداتى كه طهارت در آن شرط نيست مانند نماز ميّت مانعى ندارد.

نمازهاى روزانه كه زن در حال نفاس نخوانده قضا ندارد، ولى روزه واجب را بايد قضا كند.

اگر به صورت کامل از بالابه پایین شسته نمازهای سابق صحیح است.

سزاوار است انسان نماز را در اوّل وقت بخواند و به آن اهمیت بسيار دهد و از تند خواندن نماز كه ممكن است مايه خرابى نماز گردد جداً بپرهيزد. در حديث آمده است روزى پيغمبر اكرم (ص) مردى را در مسجد مشغول نماز ديد كه ركوع و سجود را به‌طور كامل انجام نمى‏دهد، فرمود: اگر اين مرد از دنيا برود درحالی‌که نمازش اين‏گونه باشد به دين من از دنيا نخواهد رفت.

روح نماز «حضور قلب» است و سزاوار است ازآنچه مايه پراكندگى حواس می‌شود بپرهيزد، معانى كلمات نماز را بفهمد و در حال نماز به آن توجّه داشته باشد و باحال خضوع و خشوع نماز را انجام دهد، بداند با چه كسى سخن مى‏گويد و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خداوند بسيار كوچك ببيند. در حالات معصومين (ع) آمده است به هنگام نماز آن‌چنان غرق ياد خدا مى‏شدند كه از خود بى‏خبر مى‏گشتند تا آنجا كه پيكان تيرى در پاى اميرالمؤمنين على (ع) مانده بود، در حال نماز بيرون آوردند و آن حضرت متوجّه نشد.

واجب نیست مگر اینکه آن‌ها عادت به ترک نماز صبح کنند و آن را سبک بشمارند، در این صورت واجب است به نحو مطلوبی آن‌ها را بیدار کنند بنابراین درصورتی‌که علم به رضایت او دارد، او را بیدار کند همچنین اگر بیدار نکردن آن‌ها باعث هتک و کم‌ارزش شدن نماز نزد آن‌ها شود باید آن‌ها را بیدار کنند و اگر شب‌ها زودتر بخوابند و غذای سبک و کمتری بخورند راحت‌تر بیدار می‌شوند.

اگر در نماز ظاهراً نقصانى نبوده اعاده نکند و با تعقیبات آن را جبران کند.