هرگاه ورق قرآن و دعا يا ورقى كه نام خدا، يا پيامبر (صلی‌الله علیه و آله) و يا ائمّه (علیهم‌السلام) روى آن نوشته باشد در جاى آلوده و نجسى بيفتد بايد فوراً آن را بيرون آورد و آب كشيد، هرچند مخارجى داشته باشد و اگر بيرون آوردن آن ممكن نباشد احتياط واجب آن است كه اگر مستراح باشد به آن مستراح نروند تا يقين كنند آن ورق پوسيده، يا خطّ آن محوشده است.
استفاده از هر سه ممنوع است مگر اینکه احتمال می‌دهد در گوشه‌ای از چاه اول که انگشتر افتاده گیرکرده باشد در این صورت استفاده از دو توالت دیگر اشکالی ندارد.
منظور از دومی جاهایی است که خارج از جاده‌های عبور و مرور مردم باشد مثلاً در گوشه‌ای در بیابان یا خرابه و مانند آن.
در چند محل تخلّى كردن حرام است (خواه بول يا غائط): اوّل در کوچه‌ها و جاده‌هایی كه مسير مردم است. دوم در جايى كه براى عدّه خاصى وقف‌شده، مانند مدرسه‌هایی كه مخصوص طلاب است يا مساجدى كه آبريز آن فقط براى نمازگزاران است. سوم روى قبر مؤمن يا هر محل ديگرى كه موجب بی‌احترامی نسبت به مؤمن يا يکى از مقدسات شود.
هرگاه بدون دست کشیدن برطرف نمی‌شود، دست بکشید.
براى زن استبراء نيست و هرگاه رطوبت مشكوكى از او خارج شود، پاك است وضو و غسل هم ندارد.
اگر استبراء كرده ولى نمى داند درست بوده يا نه اعتنا به شك نمى كند.
هرگاه شك كند استبراء كرده يا نه بايد از رطوبت‌های مشكوك اجتناب كند.
فايده استبراء از منى اين است كه اگر رطوبت مشكوكى از او خارج شود و نداند منى است يا يكى از آب‌های پاك، غسل ندارد و اگر استبراء نكند و احتمال دهد ذرات منى در مجرى باقى بوده و همراه بول يا رطوبت ديگرى خارج‌شده، بايد دوباره غسل كند.
فايده استبراء از بول اين است كه، مجرا را از بول پاك می‌کند، يعنى اگر آب مشكوكى بعدازآن خارج شود پاك است و وضو را هم باطل نمىكند، امّا اگر استبراء نكرده بايد وضو را اعاده كند و محل را بشويد.
استبراء عمل مستحبی است كه مردها بعد از بيرون آمدن بول انجام مىدهند، به‌این‌ترتیب كه چند مرتبه از بيخ آلت تا بالا دست مىكشند و قسمت بالا را چند مرتبه فشار مىدهند تا باقيمانده قطرات بول خارج شود، امّا استبراء از منى آن است كه بعد از خروج منى بول كنند تا ذرات باقی‌مانده خارج شود.
