مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که قبلاً زوج و كسان او اظهار داشته‌اند كه از سلامت كامل برخوردار است زوجه می‌تواند به‌عنوان تدليس، نكاح را فسخ كند. در غير اين صورت، هرگاه ثابت شود زندگى با آن مرد مستلزم عسر و حرج شديد است حق دارد از حاكم شرع تقاضاى طلاق كند.

هرگاه مرد بعد از عقد بفهمد كه همسرش يكى از هفت عيب زير را دارد می‌تواند عقد را فسخ كند: ۱. ديوانگى ۲. بيمارى خوره ۳. بيمارى برص ۴. كور بودن ۵. شَل بودن، به‌طوری‌که آشكار باشد ۶. افضا شدن (يعنى راه بول و حيض او، يا راه حيض و غائطش يكى شده باشد و به‌طورکلی پارگى طورى باشد كه قابل‌استفاده براى آميزش جنسى نباشد) ۷. گوشت يا استخوان يا غدّه‌ای در او باشد كه مانع نزديكى شود؛ و چنانچه مرد به سبب يكى از اين عيوب عقد را به هم بزند نياز به طلاق نيست، همان فسخ كافى است.

تنها در صورت ضرورت قطعی و در فرض منحصر بودن درمان مجاز هستید.

در حال حاضر شما مكلّف به‌روزه نيستيد و احتياط واجب آن است كه اگر قدرت داريد براى هرروز به‌اندازه یک مدّ طعام (۷۵۰. گرم گندم) به شخص نيازمندى بدهيد. همچنين براى ايّام گذشته كه روزه نگرفته‌اید و تا سال بعد هم توانايى بر روزه نداشته‌اید.

اگر جان مادر درخطر است و راه منحصر به عمل جرّاحى و بيهوشى باشد مانعى ندارد.

احتياط واجب آن است كه شوهر هزينه درمان او را بدهد.

تنقيه (اماله کردن) با مايعات روزه را باطل می‌کند هرچند براي معالجه بيماري و از روي ناچاري باشد و به شكم نرسد.

اگر رطوبت هنگامى خارج شود كه به اوج شهوت جنسى رسيده، حكم منى دارد و بايد غسل كند و لازم نيست با جستن بيرون آيد.

اين كار ذاتاً مانع شرعى ندارد، ولى مستلزم مسائل جنبى حرامى از قبيل لمس و نظر كردن است. بنابراين، هرگاه اين كار به‌وسیله محرمى مانند شوهر انجام شود، به اين صورت كه نطفه خود و يكى از دو همسرش را بگيرد و تركيب نمايد و در رحم همسر ديگر (هرچند عقد موقّتى با او خوانده باشد) كشت كند، مرتكب حرامى نشده‌اند. در غير اين صورت، براى مجاز بودن اين محرّمات جنبى بايد ضرورتى وجود داشته باشد.بنابراین هرگاه نطفه زن‌وشوهری را در خارج از رحم باهم تركيب كنند و در رحم شخص ثالثى قرار دهند، اين امر ذاتاً جايز است؛ ولى چون غالباً مستلزم نگاه و لمس حرام است، تنها در موارد ضرورت مجاز است.

در هر دو صورت دادن دیه واجب است و مقدار آن احتیاط واجب است.

دیه جنین بنا بر احتیاط واجب به شرح زیر است: در بیست روز اوّل (که نطفه است) ۱۵ مثقال معمولی طلا و در بیست روز دوّم (که علقه است) ۳۰ مثقال و در بیست روز سوّم (که مضغه است) ۴۵ مثقال و در بیست روز چهار (که عظام است) ۶۰ مثقال و در بیست روز پنج (که لحم است) تا زمانی که اعضاء کامل شود و قبل از آن‌که جنین در شکم مادر به حرکت درآید ۷۵ مثقال و پس از دمیدن روح در پسر دیه کامل و در دختر نصف دیه کامل تعلّق می‌گیرد.

تنها تلقیح نطفه مرد با همسر شرعی جایز است.