۱. نه‌تنها اشكالى ندارد، بلكه راجح و خوب است و گاه ممكن است واجب شود.۲. جايز است.
اگر با اجازه بردارند و اين كار براى شخصى كه از او برمی‌دارند خطر جانى يا نقص عضو مهمی نداشته باشد و مسلمانی نیاز ندارد و پیوند گیرنده غیرمسلمان کافر حربی نیست و ضرورتی وجود دارد مانعی ندارد.
در مورد اهداء اعضاي افرادي که مرگ مغزي شده‌اند، تنها در صورتي جايز است که مرگ مغزي و نباتي مسجل شده باشد و احتياط آن است که از ورثه رضايت بگيرند.
هرگاه مرگ مغزى به‌طور كامل و مسلّم باشد و هیچ‌گونه احتمال بازگشت به زندگى عادى وجود نداشته باشد، برداشتن بعضى از اعضا (خواه مانند قلب باشد يا كليه يا عضو ديگر) براى نجات جان مسلمانى، مانعى ندارد، خواه وصیت به اين کارکرده باشد يا نه ولى بهتر جلب رضايت اولياى ميّت است.
۱. در موارد مرگ مغزى، بی‌صورتی كه در بالا ذكر شد، اگر موضوع قطعى و يقينى باشد، چنان فردى در این‌گونه احكام مانند ميّت است (هرچند پارهاى از احكام ميّت مانند غسل و نماز و کفن‌ودفن و غسل مسّ ميّت بر او جارى نمی‌شود) بنابراين برداشتن اعضاى او براى نجات جان مسلمانان مانعى ندارد.۲. در مواردى كه عضو را بعد از مرگ كامل برمی‌دارند و نجات جان ديگران منوط به آن است، اذن قبلى يا اجازه بازماندگان لازم نيست، هرچند بهتر است.۳. در مورد جواز قطع اعضا، احتياط دادن ديه است.۴. بر عهده كسى است كه عضو را قطع كرده است.۵. دركارهاى خير براى ميّت مصرف می‌شود.
احتیاط آن است که پزشک بپردازد ولی می‌تواند از ابتدا شرط نماید که پیوند گیرنده آن را بپردازد.
درصورتی‌که حفظ جان مسلمان يا حفظ عضو مهمی از آن منوط به پيوند باشد، جايز است؛ و در اين صورت، اجازه شخص متوفی و اولياى دم او لازم نيست; هرچند گرفتن اجازه بهتر است؛ و احتياط آن است كه ديه را بپردازد.
در فرض مسئله اشكالى ندارد.
اگر موجب نجات جان مسلمانی از مرگ يا بيمارى همی‌شود جايز است؛ و عدم رضايت ولی میت مشكلى ايجاد نمی‌کند و فرقى بين مجهول‌الهویه و غير آن نيست; ولى احتياط صرف ديه آن در خيرات براى ميّت است.
هرگاه سبب نجات مسلمانى از بیمارى شدید چشم شود مانعى ندارد و بهتر است از کسان بیمار اجازه بگیرند.
درصورتی‌که نجات جان يا عضو مهم مسلمانى متوقف بر اين كار باشد اشكالى ندارد و چنانچه بعدآ اولياى ميّت پيدا شوند شايسته است در صورت اطّلاع يافتن از موضوع رضايت آن‌ها جلب شود.
