همه حق‌دارند در مسجد اذان بگویند و کسى نمی‌تواند دیگرى را منع کند، ولى بهتر است رعایت احترام اذان گوى راتب بشود، مگر اینکه براى او مشکلى پیش آید.
آنچه از روایات و تاریخ استفاده می‌شود این است که اذان به‌صورت انفرادى بوده است، چنانچه همین سنّت رعایت شود و دیگران آهسته به‌قصد حکایت آن را تکرار کنند، اقرب به احتیاط است.
مکبّر باید به مسائل نماز آگاه و فرد ظاهرالصّلاحى باشد و بهتر است از صداى مناسبى برخوردار باشد، ولى لازم نیست بالغ بوده باشد.
بنا بر احتیاط واجب کفایت نمی‌کند.
اذان و اقامه باید بعد از داخل شدن وقتِ نماز گفته شود و اگر قبل از وقت بگوید باطل است.
احتياط واجب آن است كه اذان را هميشه به‌قصد نماز بگويند و گفتن اذان براى اعلام دخول وقت بدون قصد نماز بعدازآن مشكل است.
این کار جایز نیست؛ باید به‌وسیله‌ی دیگری آن‌ها را باخبر سازند.
میان اذان و اقامه با نماز نبايد زياد فاصله شود و الا اذان و اقامه را اعاده نمايد.
بهتر است اذان را در جاى بلند بگويند و درصورتی‌که از بلندگوها استفاده شود مانعى ندارد گوينده اذان در محل پايين قرار گيرد.
نباید بلندگوهای مجالس عزاداری مزاحمتی برای همسایه‌ها داشته باشد بنابراین بلندگوها برای داخل مسجد روشن باشد ولی برای پخش اذان اشکالی ندارد البته صدای بلندگو خصوصاً در مورد اذان صبح باید به‌گونه‌ای باشد که حال همسایه‌ها نیز رعایت شود.
اگر صدای آن به‌صورت معتدل باشد و اسباب اذیت و آزار نگردد مانعی ندارد.
اذان شعار اسلام و براى بیان وقت نماز است. پخش آن با بلندگو به‌صورت معتدل و متعارف و خالى از افراط اشکالى ندارد.
