قصد اقامت از لحظه ورود است و با خواندن یک نماز چهار رکعتی تثبیت می‌شود.
نمازي که در سفر بر طبق وظيفه شکسته خوانده، کافي و صحيح است و لازم نيست دوباره در وطن، به‌صورت کامل آن را بخواند.
درصورتی‌که از اول قصد مانده ده روز را نداشته مسافر محسوب می‌شود و باید نمازهایی که تمام خوانده و روزه‌ها را اعاده کند. در پنج روز بعد از برگشت هم مسافر است.
هرگاه ندانسته و بدون توجه به مقدار مسافت بیرون رفته اقامه اول باطل نمی‌شود و در برگشت همچنان نماز و روزه کامل است.
آنچه براى قصد اقامه لازم است ماندن ده روز است و امّا شب قبل از آن و شب بعدازآن لزومى ندارد، بنابراين اگر از اذان صبح روز اوّل تا غروب روز دهم بماند (يعنى ده روز و نُه شب) بايد نماز را تمام بخواند، اگر بين روز به محل اقامت برسد از ساعتي که به آنجا رسيده تا همان ساعت در فردا را يک روز حساب می‌کند و حتّی یک ساعت کمتر هم کافی نیست.
هرگاه قصد اقامت ده روز در آن محل کرده نماز و روزه او تمام است و هرگاه لااقل هفته‌ای سه روز به مدت حداقل دو ماه، رفت‌وآمد می‌کند باز نماز و روزه او تمام است و اگر در محلي يک سال يا بيشتر بماند يا در مدت حداقل دو ماه و کمتر از دو سال، حداقل سه روز در هفته در جايي بماند در آن محل نيز نماز و روزه تمام است.
اگر از اول قصد ماندن در جايي به مدت ده روز و بيشتر را نداشته باشد از همان اول نماز و روزه‌اش شکسته است اما اگر قصد ده روز کند و روزه بگيرد چنانچه: 1 پیش از ظهر منصرف شود و نماز چهار رکعتي نخوانده، روزه‌اش صحيح نيست و نمازها را نيز بايد شکسته بخواند. 2 بعدازظهر منصرف شود و نماز چهار رکعتی نخوانده، نمازها شکسته است و نمی‌تواند روزه‌های آینده را بگیرد ولی روزه آن روز صحیح است. 3 بعدازظهر منصرف شود و يک نماز چهار رکعتي خوانده باشد روزه‌اش صحيح است و بايد تا آنجا هست نمازها را تمام بخواند و روزه ماه رمضان را بگيرد. 4 هرگاه شک کند که آیا نماز چهار رکعتی خوانده و بعد منصرف یا مردّد شده یا نه نمازهای خود را شکسته بخواند.
روزه و نماز کاملی که در این فرض به‌جا آورده‌اند صحیح است ولی از این به بعد طبق حکم اعراض عمل کنند.
در فرض سؤال مادامی‌که از قم نرفته است، نمازها کامل است.
در فرض سؤال، تابع نیستند و وطن پدر، وطن فرزند و وطن شوهر یا زن، وطن زن یا شوهر نیست. البته اگر در یکی از این چند حالت، در آنجا بماند، در حكم وطن و نماز و روزه کامل است و نيازى به‌قصد ده روز ندارد: 1 قصد سکونت طولانی‌مدت مانند یک سال یا بیشتر. 2 ماندن هفته‌ای حداقل سه روز در مدت‌زمان حداقل دو سال. 3 ماندن حداقل چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده)، در مدت‌زمان سه سال و بیشتر.
منظور از وطن محلي است که انسان آن را براي اقامت و زندگي خود انتخاب کرده، خواه در آنجا متولدشده باشد يا نه و خواه وطن پدر و مادرش باشد يا خودش آنجا را انتخاب کرده است. بنابراين به دنیا آمدن در جايي يا وطن والدين يا همسر بودن يا داشتن ملک و خانه دليل بر وطن شدن آنجا براي فرد نيست، مگر اینکه سالي چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد.
