مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

قصد اقامت از لحظه ورود است و با خواندن یک نماز چهار رکعتی تثبیت می‌شود.

اگر انسان بدون قصد ماندن مستمر و بدون قصد رفتن درجایی، آن‌قدر بماند که مردم او را اهل آنجا بدانند، حکم وطن او را پیدا می‌کند.

تا زمانی که در آنجا است شکسته بخواند.

در فرض مسئله نماز آن‌ها کامل است.

درصورتی‌که از اول قصد مانده ده روز را نداشته مسافر محسوب می‌شود و باید نمازهایی که تمام خوانده و روزه‌ها را اعاده کند. در پنج روز بعد از برگشت هم مسافر است.

حکم وطن را دارد. چنانچه فردی به مقدار 6 یا 8 یا 12 ساعت در محل کار حضورداشته باشد آنجا حکم وطن برای او دارد (ولی 3 یا 4 ساعت حضور حکم وطن ندارد).

احتیاط در جمع‌کردن بین نماز شکسته و کامل است

هرگاه انسان جايى را براى «محل اقامت» خود انتخاب كند به‌طوری‌که وقتى در آنجاست او را مسافر نمی‌گویند، خواه قصد اقامت دائم داشته باشد يا موقّت، حکم وطن را دارد، بنابراین در یکی از این سه حالت، آنجا در حكم وطن او است، نماز و روزه کامل است و نيازى به‌قصد ده روز ندارد: 1 داشتن قصد سکونت طولانی‌مدت مانند یک سال و بیشتر2 ماندن هفته‌ای حداقل سه روز در مدت‌زمان حداقل دو سال3 ماندن حداقل چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده) در مدت‌زمان سه سال و بیشتر. نکته: طبق روایات واردشده در احکام حج، در مورد کسی که یک سال در مکه می‌ماند، او را مانند اهل مکه دانسته‌اند و مقیمی است که حکم توطّن را دارد؛ به‌عبارت‌دیگر چنانچه با شرایط فوق در محلی بماند عرف آن‌ها را مسافر نمی‌داند و معیار، صدق سفر است نه وطن؛ که در اینجا صدق سفر نمی‌کند (دقّت شود).

هرگاه قصد اقامت ده روز در آن محل کرده نماز و روزه او تمام است و هرگاه لااقل هفته‌ای سه روز به مدت حداقل دو ماه، رفت‌وآمد می‌کند باز نماز و روزه او تمام است و اگر در محلي يک سال يا بيشتر بماند يا در مدت حداقل دو ماه و کمتر از دو سال، حداقل سه روز در هفته در جايي بماند در آن محل نيز نماز و روزه تمام است.

با توجه به آنچه نوشته‌اید از این به بعد نمازها کامل است.

هرگاه توقّف سى روز در يك محل نباشد كافى نيست، بنابراين اگر در جايى مثلاً بيست روز بدون قصد بماند سپس ازآنجا چند فرسخ دورتر رود و بيست روز ديگر بماند نماز او شكسته است.

محل کار او حکم وطن دارد.