مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در مورد وطن جدید، چون سابقه سكونت نداشته است ولى در مورد وطن سابق، چون در اين شهر زندگى می‌کرده و وطنش بوده است، لذا ازنظر عرف هنوز اعراض نكرده است و در اين محل زندگى می‌کند.

كسى كه قصد كرده است ده روز در محلی بماند هرگاه بيشتر از ده روز بماند تا وقتى مسافرت نكرده است بايد نمازش را تمام بخواند و لازم نيست دوباره قصد ده روز كند.

قصدش محقق نشده و نمازهایی که برخلاف وظیفه به‌صورت تمام خوانده است را اعاده کند.

قصد اقامت از لحظه ورود است و با خواندن یک نماز چهار رکعتی تثبیت می‌شود.

آنچه براى قصد اقامه لازم است ماندن ده روز است و امّا شب قبل از آن و شب بعدازآن لزومى‏ ندارد، بنابراين اگر از اذان صبح روز اوّل تا غروب روز دهم بماند (يعنى ده روز و نُه شب) بايد نماز را تمام بخواند، اگر بين روز به محل اقامت برسد از ساعتي که به آنجا رسيده تا همان ساعت در فردا را يک روز حساب می‌کند و حتّی یک ساعت کمتر هم کافی نیست.

مسافرى که قصد ده روز کرده باید روزه واجب را بگیرد و می‌تواند روزه مستحبی به‌جا آورد و نافله‌های ظهر و عصر و عشا را هم بخواند.

منظور این است که فاصله به حدی باشد که در عرف مردم دو محل محسوب شوند.

درصورتی‌که از اول قصد مانده ده روز را نداشته مسافر محسوب می‌شود و باید نمازهایی که تمام خوانده و روزه‌ها را اعاده کند. در پنج روز بعد از برگشت هم مسافر است.

درصورتی‌که مقصد مشخص بوده است ولی مسافت را نمی‌دانسته، قصد اقامت به‌هم‌خورده است.

درصورتی‌که قصد ده روز در مکه کرده و نماز چهار رکعتی خوانده است، مسافرت به عرفات قصد اقامه را به هم نمی‌زند.

هرگاه انسان در محلّى زندگى مى ‏كرده و وطن او بوده، چنانچه از آنجا اعراض كند، يعنى ديگر قصد نداشته باشد در آنجا زندگى كند، هر چند گاهى به عنوان مسافرت و ديدار بستگان و دوستان به آنجا برود، نمازش در آنجا شكسته است، خواه در آنجا ملكى داشته باشد يا نه و خواه اقوام و بستگانش در آنجا زندگى كنند يا نكنند، مگر اين‏كه قصد كند در آنجا ده روز بماند یا در سال، سه چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد. همچنين اگر انسان غير از وطن اصلى خود جاى ديگرى را براى زندگى انتخاب كند و شش ماه يا كمتر و بيشتر در آنجا بماند بعد، از آنجا اعراض نمايد نمازش در آنجا شكسته است، خواه ملكى در آنجا داشته باشد يا نه.