مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه توقّف سى روز در يك محل نباشد كافى نيست، بنابراين اگر در جايى مثلاً بيست روز بدون قصد بماند سپس ازآنجا چند فرسخ دورتر رود و بيست روز ديگر بماند نماز او شكسته است.

تا زمانی که در آنجا است شکسته بخواند.

درصورتی‌که مقصد مشخص بوده است ولی مسافت را نمی‌دانسته، قصد اقامت به‌هم‌خورده است.

هرگاه كسى قصد دارد ده روز در جايى بماند امّا احتمال مى‏دهد در اثنا مانعى پيدا شود درصورتی‌که مردم به اين‏گونه احتمالات اعتنا نكنند بايد نماز را تمام بخواند، امّا اگر احتمال وجود مانع قوى باشد نمازش شكسته است.

هرگاه مسافرى قصد ندارد ده روز در جايى توقف كند ولى قصدش اين است كه مثلاً اگر رفيقش بيايد يا منزل خوبى پيدا كند ده روز بماند بايد نماز را شكسته بخواند.

هرگاه انسان جايى را براى «محل اقامت» خود انتخاب كند به‌طوری‌که وقتى در آنجاست او را مسافر نمی‌گویند، خواه قصد اقامت دائم داشته باشد يا موقّت، حکم وطن را دارد، بنابراین در یکی از این سه حالت، آنجا در حكم وطن او است، نماز و روزه کامل است و نيازى به‌قصد ده روز ندارد: 1 داشتن قصد سکونت طولانی‌مدت مانند یک سال و بیشتر2 ماندن هفته‌ای حداقل سه روز در مدت‌زمان حداقل دو سال3 ماندن حداقل چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده) در مدت‌زمان سه سال و بیشتر. نکته: طبق روایات واردشده در احکام حج، در مورد کسی که یک سال در مکه می‌ماند، او را مانند اهل مکه دانسته‌اند و مقیمی است که حکم توطّن را دارد؛ به‌عبارت‌دیگر چنانچه با شرایط فوق در محلی بماند عرف آن‌ها را مسافر نمی‌داند و معیار، صدق سفر است نه وطن؛ که در اینجا صدق سفر نمی‌کند (دقّت شود).

هرگاه كسى به تصور این‌که همراهان او می‌خواهند ده روز در محلی بمانند قصد ده روز كند و بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتى بفهمد كه آن‌ها قصد نکرده‌اند و منصرف شود تا مدّتى كه او در آنجاست بايد نماز را تمام بخواند.

هرگاه مسافرى می‌خواهد ده روز پشت سر هم در محلی بماند، يا می‌داند اجباراً بايد در آنجا توقّف كند بايد نماز را تمام بخواند.

هرگاه كسى می‌خواهد نه روز يا كمتر در محلی بماند بعد از گذشتن اين مدّت باز تصميم می‌گیرد نه روز يا كمتر بماند تا سى روز، بايد نماز را شكسته بخواند، از روز سى و يكم بايد نماز را تمام بخواند.

هرگاه كسى می‌خواهد نه روز يا كمتر در محلی بماند بعد از گذشتن اين مدّت باز تصميم می‌گیرد نه روز يا كمتر بماند تا سى روز، بايد نماز را شكسته بخواند، از روز سى و يكم بايد نماز را تمام بخواند.

اگر قصد ده روز كرده بوده و مشغول نماز چهار ركعتى شده بود ولى در وسط نماز از قصد خود برگشت، چنانچه مشغول ركعت سوم نشده بايد نماز را دورکعتی تمام كند و بقيّه نمازها را نيز شكسته بخواند و اگر به ركوع ركعت سوم رفته نمازش باطل است و تا وقتی‌که آنجاست بايد شكسته بخواند.

اگر انسان بدون قصد ماندن مستمر و بدون قصد رفتن درجایی، آن‌قدر بماند که مردم او را اهل آنجا بدانند، حکم وطن او را پیدا می‌کند.