مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه برای اولین بار به شهری می‌رود که حکم وطن او را پیدا کند چنانچه کمتر از ده روز می‌ماند، نمازش کامل است و اگر ماه رمضان است بايد روزه بگيرد ولي در سفر اول چنانچه کمتر از ده روز می‌ماند بنا بر احتیاط مستحب دو سه روز اول را شکسته هم ضميمه کند.

هرگاه کسى اوّل وقت مسافر بوده و نماز را نخوانده و بعد به وطن یا جایى که قصد دارد ده روز بماند وارد شود باید نماز را تمام بخواند.

هرگاه توقّف سى روز در يك محل نباشد كافى نيست، بنابراين اگر در جايى مثلاً بيست روز بدون قصد بماند سپس ازآنجا چند فرسخ دورتر رود و بيست روز ديگر بماند نماز او شكسته است.

در فرض سؤال، تابع نیستند و وطن پدر، وطن فرزند و وطن شوهر یا زن، وطن زن یا شوهر نیست. البته اگر در یکی از این چند حالت، در آنجا بماند، در حكم وطن و نماز و روزه کامل است و نيازى به‌قصد ده روز ندارد: 1 قصد سکونت طولانی‌مدت مانند یک سال یا بیشتر. 2 ماندن هفته‌ای حداقل سه روز در مدت‌زمان حداقل دو سال. 3 ماندن حداقل چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده)، در مدت‌زمان سه سال و بیشتر.

نمازهای گذشته صحیح است و نیازی به اعاده نیست.

كسى كه از وطنش صرف‌نظر كرده و می‌خواهد وطن ديگرى براى خود انتخاب كند بايد در مسافرت نماز را شكسته بخواند، مگر آن‏كه سفرش طولانى شود و جزء افراد خانه بدوش حساب شود.

نماز و روزه او در محل كار كامل است، البته اگر اين برنامه تا حدود چهار ماه ادامه يابد حكم كثيرالسفر را خواهد داشت و اگر بيش از اين مدت باشد مادامی‌که براى كار به همين صورت به آن شهر رفت‌وآمد می‌کند، آنجا وطن دوم او محسوب می‌شود.

اعراض آن است كه مثلاً زندگی‌اش را از «يزد» به «قم» آورده و گاهى در حدود 5 روز يا 10 روز و امثال آن، رفت‌وآمد دارد يا مثلاً سالى يك ماه در شهرش می‌ماند ولى زمانى كه از او می‌پرسند قصد دارى در اين مكان زندگى مستمر داشته باشى می‌گوید: «نه قصد زندگى ندارم» ولى قطع رابطه هم نمی‌کند، اين اعراض است، اعراض از زندگى مستمر.

نمازي که در سفر بر طبق وظيفه شکسته خوانده، کافي و صحيح است و لازم نيست دوباره در وطن، به‌صورت کامل آن را بخواند.

هرگاه قصد بازگشت به وطن سابق را جهت سكونت مستمر داشته باشد نماز کامل و روزه صحیح است، ولى اگر عملاً مدّت طولانى گذشته (مثلاً پنج سال) و هنوز بازنگشته، اعراض عملى حاصل‌شده و نماز و روزه‌اش در آنجا شكسته است. البته چنانچه سالی سه الی چهار ماه، هرچند به‌صورت پراکنده در آنجا سکونت داشته باشد، نماز کامل و روزه نیز صحیح است.

در سفر و محل کار نماز تمام است.

اگر تصمیم داشته باشد که مثلاً 5 سال بازنگردد، اعراض حاصل می‌شود و گاهی عمل در حکم نیّت است، مانند جایی که این مدّت را بازنگشته است؛ هرچند تصمیم به اعراض نداشته است ولی اعراض عملی ثابت‌شده است.