تا زماني که زندگي مستمر را در آنجا شروع نکرده، نماز او شکسته است و روزه ندارد مگر اینکه شامل يکي از موارد ذیل شود که در اين صورت نماز و روزه‌اش کامل است: 1 بخواهد ده روز يا بيشتر در آنجا بماند. 2 چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده) در آنجا بماند (بدون نياز به‌قصد ده روز) 3 هفته‌ای سه روز (در مدت‌زمان دو ماه يا بيشتر) به آنجا رفت‌وآمد کند يا بماند.
در مورد وطن جدید، چون سابقه سكونت نداشته است ولى در مورد وطن سابق، چون در اين شهر زندگى می‌کرده و وطنش بوده است، لذا ازنظر عرف هنوز اعراض نكرده است و در اين محل زندگى می‌کند.
عرفا صدق نمی‌کند و قاطع سفر محسوب نمی‌شود.
اعراض حاصل نشده است مگر درصورتی‌که در چهار سال آینده نیز اتصال شما قطع باشد و سالی حداقل سه چهار ماه آنجا نمانید.
اگر انسان بدون قصد ماندن مستمر و بدون قصد رفتن درجایی، آن‌قدر بماند که مردم او را اهل آنجا بدانند، حکم وطن او را پیدا می‌کند.
درصورتی‌که در این مسئله از ما تقلید نکرده‌اند، می‌توانند به مجتهد دیگری رجوع نمایند.
درصورتی‌که قصد اقامت مستمر ندارد و کمتر از ده روز دیگر می‌ماند شکسته بخواند.
حکم وطن را دارد. چنانچه فردی به مقدار 6 یا 8 یا 12 ساعت در محل کار حضورداشته باشد آنجا حکم وطن برای او دارد (ولی 3 یا 4 ساعت حضور حکم وطن ندارد).
روزه و نماز کاملی که در این فرض به‌جا آورده‌اند صحیح است ولی از این به بعد طبق حکم اعراض عمل کنند.
از زمانی که مسافت اضافه‌شده باید محاسبه کند.
