شكستن نماز واجب عمداً بنا بر احتياط جايز نيست، ولى براى جلوگيرى كردن از ضرر قابل توجّه مالى يا بدنى مانعى ندارد، مثلاً اگر جان نمازگزار يا كسى كه حفظ جان او واجب است به خطر بيفتد و بدون شكستن نماز رفع خطر ممكن نباشد بايد نماز را شكست، همچنين براى حفظ مالى كه نگهدارى آن لازم است، امّا براى مالى كه اهمیت چندانى ندارد، مكروه است.
هرگاه مشغول نماز باشد و طلبكارى طلب خود را مطالبه كند، چنانچه بتواند در بين نماز طلب او را بدهد و صورت نماز به هم نخورد بهتر است در همان حال بپردازد، ولى اگر بدون شكستن نماز ممكن نيست صبر كند تا نماز تمام شود و اين مقدار تأخير منافات با فوريت اداى دين ندارد مگر اينكه ضرورت خاصى داشته باشد، مثل اينكه همراهان وهمسفران طلبكار مىروند واو به زحمت مىافتد؛ بنابراین شکستن نماز براى پرداخت بدهى مردم، درصورتی‌که بعد از نماز دسترسى به او پیدا نمی‌کند، واجب است.
اشکال دارد، مگر در مواردى که کار بسیار ضرورى باشد.
چنانچه کاری است که انجام ندادن آن سبب نارضایتی آن‌ها می‌شود نماز را خلاصه کند.
شکستن نماز در صورت ضرورت مانعی ندارد.
در فرض سؤال باید نماز را خلاصه کند.
اگر پيش از ركوع رکعت اول متوجّه شود اذان و اقامه را فراموش كرده چنانچه وقت وسعت داشته باشد بهتر است نماز را بشكند و اذان و اقامه را بگويد و دوباره شروع كند.
می‌تواند نماز را بشکند هرچند از حیواناتی که مالیت دارند نباشد.
درصورتی‌که قرآن را پاره می‌کند نماز را بشکند.
درصورتی‌که صدق خلوت با اجنبیه داشته باشد نماز را رها کند.
درصورتی‌که بیم آن می‌رود که خودش و اطراف را آلوده کند، مانعی ندارد.
