در ملاقی اصل بر طهارت است ولی در شبهه محصوره، احتیاط واجب است که از دو طرف شبهه اجتناب شود ولی اگر چیزی فقط با یک‌طرف از آن‌ها ملاقات کند حکم طهارت را دارد.
هرگاه مىداند يكى از دو ظرف، يا دو لباس كه هر دو قابل‌استفاده اوست نجس شده و نداند كدام است بايد از هر دو اجتناب كند (مثلاً در مورد خوردن یا استفاده برای لباس نمازگزار)، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، يا لباس شخص بيگانهاى كه مورداستفاده او نيست، اجتناب لازم ناست.
آبى كه قبلاً پاك بوده شك داريم نجس شده يا نه پاك است و آبى كه قبلاً نجس بوده شك داريم پاک‌شده يا نه نجس است.
دست او نجس نمی‌شود، همین‌طور هر دو چیزى که می‌داند یکى از آن دو نجس شده، ولى نمی‌داند کدام نجس است ملاقات با یکى از آن دو سبب نجاست نمی‌شود.
منظور از رطوبت براى سرایت این است که وقتى دست‌خشک بر آن شىء مرطوب بگذارد، انسان به‌آسانی آثار ترى را ببیند. احساس سردى در دست هیچ ارتباطى به رطوبت ندارد و نجاست به آن منتقل نمی‌شود و این سؤال دلیل وسواسى بودن شماست.
نجس بودن چيزى از سه‌راه ثابت می‌شود: اوّل آن‌که انسان يقين پيدا كند، ولى گمان حتّى گمان قوى كافى نيست؛ بنابراين، غذا خوردن در بعضى از اماكن عمومی که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آن‌ها دارد جايز است، مگر آنكه يقين به نجاست پيدا كند. دوم آن‌که «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى در اختيار اوست (مانند صاحب‌خانه و فروشنده و خدمتكار) خبر دهد كه آن چيز نجس است. سوم دو نفر عادل و يا حتّى يك نفر گواهى دهد.
