هرگاه بعد از سلام نماز شك كند كه نمازش صحيح بود يا نه خواه شك مربوط به عدد رکعت‌های نماز باشد يا شرايط نماز، مانند قبله و طهارت و يا اجزاى نماز مانند ركوع و سجود، به شک خود اعتنا نمی‌کند.
در نماز دو و سه رکعتی نماز باطل است ولی در نماز چهار رکعتی به شک در سه و چهار برمی‌گردد.
احتياط آن است كه اگر وقت باقى است عمل را انجام دهد؛ مگر اینکه به سرحد وسواس برسد.
هرگاه قبل از گذشتن محل، شك كند و برگردد و به‌جا آورد، بعد معلوم شود آن جزء را انجام داده بود و بار دوم اضافه بوده، اگر ركن باشد نمازش باطل میشود و اگر ركن نباشد صحيح است.
اگر بعد از انجام جزئى از نماز در صحت آن شک کند، یعنى نمی‌داند جزئى را که بجا آورده، صحیح انجام‌شده است یا نه در این صورت به شک خود اعتنا نمی‌کند، یعنى بنا بر صحیح بودن آن می‌گذارد و نماز را ادامه می‌دهد.
كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مىخواند هرگاه موقعى كه حمد و تسبيحات مىخواند شك كند سجده يا تشهد را به‌جا آورده یا نه، بايد اعتنا نكند، امّا اگر پيش از آنكه مشغول حمد و تسبيحات شود شك كند بايد به‌جا آورد.
در فرض سؤال مانند کثیرالشک است و چنین کسی نباید به شک خود اعتنا کند.
كسى كه فقط در يك مورد نماز زياد شك می‌کند (مثلاً در حمد و سوره) چنانچه در چيزهاى ديگر شك كند بايد به دستور شك عمل نمايد، تنها درموردى كه زياد شك می‌کند اعتنا نخواهد كرد.
هرگاه بعد از گذشتن محل، شك كند و طبق دستور، اعتنا نكرده و بگذرد، بعد متوجّه شود كه آن عمل مشكوك را انجام نداده، هرگاه وارد ركن بعد نشده بايد برگردد و به‌جا آورد و اگر وارد ركن بعد شده نمازش صحيح است، مگر آن‌که آن جزء مشكوكى كه ترك شده ركن باشد.
افعال جداگانه محسوب می شوند لذا اگر در هر کدام نسبت به اعمال قبل شک کند نباید به شک خود اعتنا کند.
اگر عرف او را کثیر الشک بداند احکام شاک بر او بار میشود ولی غالباً کسی کمتر از معیاری که در رساله بیان‌شده است شک می‌کند را عرف کثیر الشک نمی‌داند.
درصورتی‌که بعضی از مأمومین یقین به عدد رکعات داشته باشند و بقیه شک کنند و درعین‌حال مطابق یقین عمل شود نمازشان اشکال ندارد.
