مستحب است شخص فقيرى كه فقط به‌اندازه يك صاع (تقريباً سه كيلو) گندم يا مانند آن دارد زكات فطره را بدهد و چنانچه عيالاتى داشته باشد و بخواهد فطره آن‌ها را بپردازد، می‌تواند آن يك صاع را به‌قصد فطره به يكى از آنان بدهد و او هم با همین قصد به ديگرى مىدهد تا نفر آخر و بهتر است بعداً آن را به كسى بدهند كه از خودشان نباشد و اگر يكى از آن‌ها صغير است ولى او به‌جای او بگيرد و بعد به شخص ديگرى دهد.
پرداخت زکات به خود معتاد جايز نيست ولي صرف آن براي درمان او مانعي ندارد، همچنين اگر زن و فرزندي دارد می‌تواند به آن‌ها بدهد مشروط بر این‌که فقير شرعي باشند و به مصرف حرام نرسانند و آشکارا گناه نکنند.
اشکالی ندارد،البته توجه داشته باشید که در زكات فطره مانند زكات مال قصد قربت لازم است، يعنى بايد براى اطاعت فرمان خدا زكات فطره بدهد و نيّت فطره نيز شرط است.
احتياط واجب آن است كه به فقير بيشتر از مخارج سالش و كمتر از يك صاع (تقريباً سه كيلو) داده نشود.
طفل شیرخوارى كه از مادر يا دايه شير مىخورد، فطره او بر كسى است كه مخارج مادر يا دايه را مىپردازد و اگر از اموال خود آن طفل خرجش را بردارند فطره او بر كسى واجب نيست، نه بر خودش و نه بر ديگرى.
در زكات فطره خوراك شخصى خود انسان ملاك نيست بلكه خوراك معمولى اهل شهر و يا محل ملاك است؛ بنابراين، كسى كه هميشه برنج مىخورد می‌تواند زكات فطره را از گندم بدهد.
احتیاطاً معادل آن را بدهید.
هرگاه انسان كسى را اجير كند و شرط نمايد كه مخارج او را نيز بدهد (مانند خدمتكار) بايد فطره او را هم بدهد، ولى در مورد كارگرانى كه مخارج آن‌ها بر عهده صاحب‌کار است و اين مخارج جزئى از مزد آن‌ها محسوب می‌شود، فطره آن‌ها بر صاحب‌کار واجب نيست، همچنين در میهمان‌خانه‌ها و مانند آن، كه معمول است كاركنان غذاى خود را در همانجا مىخورند و اين در حقيقت جزء حقوق آن‌ها محسوب می‌شود، فطره آن‌ها بر خودشان است، نه بر صاحب‌کار.
