احتياط واجب آن است كه زكات فطره را در همان محل مصرف كند، مثلًا نمىتواند براى بستگانش كه در شهر ديگرى هستند بفرستد، مگر اينكه در آن محل مستحقّى پيدا نشود و هرگاه با وجود مستحق فطره را به جاى ديگرى ببرد و تلف شود ضامن است، ولى حاكم شرع مىتواند با توجّه به مصالح نيازمندان اجازه دهد آن را به محلّ ديگرى ببرند.
احتياط واجب آن است كه زكات فطره را در همان محل مصرف كند، مثلاً نمىتواند براى بستگانش كه در شهر ديگرى هستند بفرستد، مگر اينكه در آن محل مستحقی پيدا نشود و هرگاه باوجود مستحق فطره را به‌جای ديگرى ببرد و تلف شود ضامن است، ولى حاكم شرع می‌تواند با توجّه به مصالح نيازمندان اجازه دهد آن را به محل ديگرى ببرند.
در صورتی که برای آنها ضرورت داشته باشد مانعی ندارد.
درصورتی‌که فقرای نیازمند دیگری نباشند مانعی ندارد.
مالى را كه به‌قصد فطره كنار گذارده، نمىتواند آن را با مال ديگرى عوض كند، بلكه بايد همان را براى فطره بدهد.
اگر كسى را كه نان‌خور اوست و در شهر ديگر زندگى مىكند وكيل نمايد كه از مال او فطره خودش را بپردازد، چنانچه اطمينان و وثوق داشته باشد كه فطره را مىدهد كافى است.
پرداخت زکات به خود معتاد جايز نيست ولي صرف آن براي درمان او مانعي ندارد، همچنين اگر زن و فرزندي دارد می‌تواند به آنها بدهد مشروط بر این‌که فقير شرعي باشند و به مصرف حرام نرسانند و آشکارا گناه نکنند.
زكات فطره را بنابر احتياط واجب در غير مورد فقرا و مساكين نمىتوان مصرف كرد، همچنين نمىتوان از آن کارخانه‌هایی تأسيس كرد و منافع آن را در خدمت نيازمندان گذارد، ولى تهيّه سرمايه از آن براى افراد نيازمند به مقدارى كه زندگانى آنها را اداره كند جايزاست.
كسى كه سيد است نمی‌تواند از غير سيد زكات فطره بگيرد.
هرگاه به‌جای يك صاع، نصف صاع از جنس خوب بدهد به‌طوری‌که قيمتش به‌اندازه يك صاع جنس معمولى باشد، كافى نيست و اگر آن را به‌قصد قيمت فطره هم بدهد اشكال دارد.
