در فرض سؤال، قضا دارد ولی کفاره ندارد؛ و به‌طورکلی، درصورتی‌که می‌دانسته کاری مبطل است ولی در زمان انجام آن فراموش کرده است و بعد از عمل یادش آمده باید قضای آن را بجا آورد ولی کفاره ندارد.
درصورتی‌که بعداً نیز خارج نشود کفاره ندارد اما اگر خارج شود کفاره دارد، البته اگر قصد خروج منی را داشته و لو این‌که منی خارج نشده است روزه باطل است.
چون درواقع نیت مبطل کرده است روزه باطل‌شده ولی کفاره ندارد.
احتیاط آن است که آن روز را غسل کند و روزه بگیرد و بعداً قضا کند.
اگر این کار را عمداً کند روزه‌ی او باطل می‌شود و بنا بر احتیاط واجب کفاره جمع دارد.
كسى كه در شب ماه رمضان جنب است و می‌داند يا احتمال می‌دهد كه اگر بخوابد پيش از اذان صبح بيدار می‌شود، چنانچه تصميم داشته باشد كه بعد از بيدار شدن غسل كند و با اين تصميم بخوابد و تا اذان بيدار نشود روزه‌اش صحيح است، ولى اگر تصميم بر غسل نداشته باشد يا مردّد باشد كه غسل بكند يا نه در اين صورت اگر بيدار نشود روزه‌اش بنا بر احتیاط واجب باطل و کفاره دارد.
اگر جنب در ماه رمضان غسل را فراموش كند و بعد از يك يا چند روز يادش بيايد، بايد بنا بر احتیاط واجب روزه هرچند روزى را كه يقين دارد جنب بوده قضا نمايد، مثلاً اگر نمی‌داند سه روز جنب بوده يا چهار روز، بايد سه روز را قضا كند و قضاى روز چهارم احتياط مستحب است.
برای فاعل و مفعول هر دو: اگر منی خارج شود روزه باطل است در غیر این صورت نیز بنا بر احتیاط واجب روزه باطل می‌شود و در هر دو مورد بنا بر احتیاط واجب کفاره جمع واجب است.
در روزه مستحبی کار خلافی نکرده اما روزه باطل می‌شود و در روزه قضا اگر بعدازظهر عمداً این کار را انجام دهد کفاره دارد و کفاره آن اطعام ده فقیر است و اگر نمی‌تواند 3 روز روزه می‌گیرد.
