آنچه از قضاى روزه مانده، بعد از ماه رمضان بجا می‌آورد و اگر قضا را تا سال بعد نگرفته براى هر یک روز روزه یک مد طعام (یعنى معادل 750 گرم گندم) به فقیر بدهد.
نفر اول تنها روزه آن روز را قضا می‌کند؛ چون تعمد بر بقاء بر جنابت نداشته و از روی جهل تیمم نکرده است و جهل هرچند عن تقصیر باشد کفاره ندارد.ولی نفر دوم علاوه بر قضا، کفاره جمع (احتیاط واجب) می‌پردازد. چون علم به بطلان داشته هرچند علم به کفاره نداشته و علم به کفاره شرط نیست.
جایز نیست و کفایت نمی‌کند مگر اینکه تا قبل از مصرف آن توسط فقیر رضایت صاحب‌مال را به دست آورد.
می‌توانید به نانوایی‌های شهر مراجعه نمود.
اگر سایر اعمال را می‌تواند باید انجام دهد و الا هرگاه هیچ‌یک از اين سه كار ممكن نشود هرچند «مُد» كه مىتواند به فقرا اطعام كند و اگر نتواند بايد 18 روز روزه بگيرد و اگر نتواند هرچند روز كه می‌تواند به‌جا آورد و اگر نتواند استغفار كند و همين اندازه كه در قلب بگويد: «استغفرالله» كافى است و واجب نيست بعداً كه قدرت پيدا كرد كفّاره را بدهد.
اگر روزه‌دار به چيز حرامى روزه خود را باطل كند، بنا بر احتياط واجب بايد كفّاره جمع بدهد، يعنى هم يك بنده آزاد كند و هم دو ماه روزه بگيرد و هم شصت فقير را سير كند (يا به هرکدام از آن‌ها يك مد طعام كه تقریباً 750 گرم است بدهد) و چنانچه هر سه برايش ممكن نباشد هرکدام كه ممكن است بايد انجام دهد (خواه آن چيز حرام، مانند شراب و زنا باشد يا مانند نزديكى كردن با همسر خود در عادت ماهانه).
اشکالی ندارد ولی هر قسط شامل چند کفاره کامل باشد.
باید پرداخت کنید.
ملاک قیمت شهرى است که کفّاره در آن پرداخت می‌شود و مقدار آن 750 گرم است ولى قیمت آن را می‌توانید به شخص مستحق بدهید به‌شرط اینکه اطمینان داشته باشید مصرف نان می‌کند.
نه بر عهده پسر بزرگ است و نه از ترکه واجب است هرچند بهتر است با رضایت تمام ورثه بپردازند.
درصورتی‌که بیماری او در حدی باشد که اوقات نماز را تشخیص نمی‌دهد نه‌روزه بر او واجب است و نه کفاره.
