مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

«وديعه» آن است كه انسان مال خود را به ديگرى به‌عنوان امانت و به‌منظور حفظ و نگهدارى بسپارد.

هر وقت صاحب امانت از امانت‌دار بخواهد باید امانت را به او بدهد، خواه صاحب امانت مسلمان‏ باشد يا غیرمسلمان؛ و كسى هم كه امانتى قبول كرده هر وقت بخواهد می‌تواند آن را به صاحبش بازگرداند.

اگر در حفظ و تعمیر کوتاهی و کار خلافی نکرده باشد، ید امانی است.

هرگاه از بچه يا ديوانه چيزى را به‌طور امانت قبول كند اگر آن چيز مال خود آن بچه يا ديوانه است بايد به ولی او برساند و نمى‏تواند به خود او بازگرداند و اگر مال شخص ديگرى است بايد به صاحبش بدهد.

هرگاه با صيغه لفظى، يا بدون اين‏كه صیغه‌ای بخواند به شخص امانت‌دار بفهماند كه مال را براى نگهدارى به او می‌دهد و او هم به همين قصد بگيرد، بايد به احكام وديعه و امانت عمل نمايد.

كسى كه توانايى نگهدارى امانت را ندارد نبايد آن را قبول كند، ولى اگر صاحب‌مال در نگهدارى آن عاجزتر باشد و كسى هم كه بهتر حفظ كند وجود نداشته باشد، قبول كردن آن مانعى ندارد.

مانعى ندارد.

هرگاه انسان از نگهدارى امانت منصرف شود و وديعه را فسخ كند بايد هرچه زودتر مال را به صاحب آن يا وكيل يا ولی او برساند، يا به آن‌ها خبر دهد كه مالشان را ببرند و اگر بدون عذر مال را به آن‌ها نرساند و خبر هم ندهد چنانچه تلف شود بايد عوض آن را بدهد.

اگر در مسجد قابل‌استفاده نیست یا در حال از بین رفتن است می‌توان آن را تبدیل به احسن کرد یعنى به موزه یا غیر موزه بفروشند و به‌جای آن قرآن نو خریدارى کنند و وقف آن مسجد کنند.

در این‌گونه موارد طرفين با يكديگر مصالحه كنند.

در این مدّت به‌منزله امانت است و بعد از پایان مدّت باید به مالک اصلى یا وکیل او بازگردانده شود.

گاهى میّت را در تابوتى قرار می‌دهند و دفن می‌کنند به‌طوری‌که اگر دربیاورند متلاشى نمى‏شود اين کار مشكلى ندارد؛ امّا اگر به شكل معمولى دفن شود كه اگر دربیاورند متلاشى می‌شود امانت‌گذاری میّت صحيح نيست و نمی‌توان نبش قبر كرد.