مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه با صيغه لفظى، يا بدون اين‏كه صیغه‌ای بخواند به شخص امانت‌دار بفهماند كه مال را براى نگهدارى به او می‌دهد و او هم به همين قصد بگيرد، بايد به احكام وديعه و امانت عمل نمايد.

در این مدّت به‌منزله امانت است و بعد از پایان مدّت باید به مالک اصلى یا وکیل او بازگردانده شود.

كسى كه توانايى نگهدارى امانت را ندارد نبايد آن را قبول كند، ولى اگر صاحب‌مال در نگهدارى آن عاجزتر باشد و كسى هم كه بهتر حفظ كند وجود نداشته باشد، قبول كردن آن مانعى ندارد.

هرگاه از بچه يا ديوانه چيزى را به‌طور امانت قبول كند اگر آن چيز مال خود آن بچه يا ديوانه است بايد به ولی او برساند و نمى‏تواند به خود او بازگرداند و اگر مال شخص ديگرى است بايد به صاحبش بدهد.

اگر در حفظ و تعمیر کوتاهی و کار خلافی نکرده باشد، ید امانی است.

گاهى میّت را در تابوتى قرار می‌دهند و دفن می‌کنند به‌طوری‌که اگر دربیاورند متلاشى نمى‏شود اين کار مشكلى ندارد؛ امّا اگر به شكل معمولى دفن شود كه اگر دربیاورند متلاشى می‌شود امانت‌گذاری میّت صحيح نيست و نمی‌توان نبش قبر كرد.

هرگاه انسان از نگهدارى امانت منصرف شود و وديعه را فسخ كند بايد هرچه زودتر مال را به صاحب آن يا وكيل يا ولی او برساند، يا به آن‌ها خبر دهد كه مالشان را ببرند و اگر بدون عذر مال را به آن‌ها نرساند و خبر هم ندهد چنانچه تلف شود بايد عوض آن را بدهد.

«وديعه» آن است كه انسان مال خود را به ديگرى به‌عنوان امانت و به‌منظور حفظ و نگهدارى بسپارد.

اگر در مسجد قابل‌استفاده نیست یا در حال از بین رفتن است می‌توان آن را تبدیل به احسن کرد یعنى به موزه یا غیر موزه بفروشند و به‌جای آن قرآن نو خریدارى کنند و وقف آن مسجد کنند.

مانعى ندارد.

اصل آن است که بعد از اتمام معامله، مبیع منتقل به ملک مشترى می‌شود و اگر بایع در حفظ آن کوتاهى نکرده باشد، به‌عنوان امانت‌دار، مسئول تلف آن نیست و تلف از ملک مالک (یعنى مشترى) واقع خواهد شد. ولى شارع مقدّس در اینجا اصل را شکسته و بایع را ضامن شمرده است.

درصورتی‌که به شكل امانت باشد مبلغ اضافى متعلّق به صاحب فرش است؛ مگر این‌که مسئولين شركت هنگام امانت‌گذاری تصريح كنند كه مبلغ اضافه از آنِ آن‌ها مى‏باشد.