شفاعت از مجرمانی که از کار خود پشیمان بوده و حاضر به جبران هستند و جنبه حق الناس و حدود قطعی شرع ندارد، مانعی ندارد.
در صورتی که عمدا نباشد مرتکب حرام نشده ولی سزاوار است در این گونه موارد عذر خواهی شود.
هرگاه صاحب حقّ از صمیم دل گذشت کند، ذمّه میّت برى مى شود; ولى اگر بستگان میّت مى دانند که صاحب حقّ در اثر حیا یا اجبار چنین گفته، باید رضایت او را تحصیل کنند
گفتن لازم نیست ولی با اعمال نیک آینده جبران کند.
تهمت زدن به هیچکس جایز نیست و اگر کافر حربی نباشد باید از او حلیت بگیرد.
در صورت امکان از صاحبان حق حلالیّت بطلبید و اگر این کار ممکن نیست برای آنها کار خیر کنید تا آنها از شما راضی شوند.
در صورتی که آسیبی به او نرسیده باشد و حتی بدن او سرخ نشده باشد از ولی او عذر خواهی می کند و در صورت صلاح دید، ولی می تواند قصاص کند و اگر سرخ یا کبود و یا جراحتی وارد شده باشد باید دیه را به ولی او پرداخت نماید و گرفتن حلالیت کفایت نمی کند مگر در صورتی که مصلحت صغیر ایجاب کند که بخشیده شود در این صورت ولی می تواند ببخشد.
در صورتی که صاحب حق روی این شخص حساسیت خاصی ندارد مانعی ندارد.
چنانچه آن دروغ منشأ ضرر و زیانی شود باید راست بگوید.
برای آن فرد که خبر ندارد کافی است.
