مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر از روى علم و عمد باشد مرتد مى شود و بر دیگران لازم است که نهى از منکر کنند.‌

حد است.‌

مسلمانی که از اسلام خارج شود و کفر را اختیار کند، مرتد نامیده می شود. مرتد بر دو قسم است : مرتد فطری و مرتد ملّی. و مرتد فطری کسی است که پدر و مادر او یا یکی از آنها در هنگام انعقاد نطفه او مسلمان باشند و خود او نیز پس از تمیز، مسلمان باشد و سپس کافر شود؛ و مرتد ملی كافرى كه از پدر و مادر غير مسلمان متولد شده ولى پس از قبول اسلام مجدداً كافر گرديده است.‌

انکار نبوت یا عصمت پیامبران و امامان (علیهم السلام) اهانت نیست بلکه بعضی از آنها کفر و بعضی سبب خروج از مذهب شیعه است و نسبت دادن نقصان و امثال ذلک نیز اهانت نیست بلکه کفر است و این موضوع منبع خاصی ندارد بلکه با مراجعه به عرف مشخص می شود آیا اهانت است یا انکار مسلمات اسلام.‌

عقیده ما و بسیاری از فقهای دیگر این است که انکار ضروری دین تا زمانی که منجر به انکار خدا یا پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نشود موجب ارتداد نخواهد شد.‌

این عقیده خطا و اشتباه است و باید او را ارشاد کرد ولى موجب کفر نمى شود.‌

نظر به این که افراد کمى از علماى مذاهب مختلف اسلامى قائل به تحریفند (هرچند محقّقان، هرگز تحریف را قبول نکرده اند) حکم ارتداد جارى نمى شود، امّا چنین کسى مرتکب اشتباه بزرگى شده است.‌

اگر شخص از خود بى خود مى شود و کلمات کفرآمیز مى گوید مرتد نمى شود و در غیر این صورت مرتد است.‌

در فرض مذکور حد مرتد فطری ساقط می شود. ‌

شخص مزبور در فرض سوال حکم مرتد را دارد ولی مادام که اظهار ننماید کسی کاری با او ندارد.

اگر با علم به اینکه صریح قرآن است انکار کند از اسلام خارج می شود.‌

زمان و مکان در این مورد تأثیرى ندارد.‌