مصرف داروهای حاوی الکل
گروهى از داروهاى تزريقى و شربتها به دليل مسائل فرمولاسيون حاوى مقاديرى الكل هستند. مصرف اینگونه داروها چه حكمى دارد؟
اگر از الکلهای طبى در آن استفاده شود و در شرايط فعلى جنبه مايع مسكر ندارد، اشكالى ندارد.
اگر از الکلهای طبى در آن استفاده شود و در شرايط فعلى جنبه مايع مسكر ندارد، اشكالى ندارد.
آبى كه براى خواص طبی از جو میگیرند و به آن «ماءالشعير» مىگويند و ابداً مسكر نيست، پاك و حلال است.
با توجه به اینکه اینها در اصل مسکر نیستند و بعد از آمیختن با داروها در آن مستهلک میشوند خوردن اینگونه شربتها اشکال ندارد.
درصورتیکه از الکلهای مستکننده و در غلظتهای قابل شرب باشد، تنها در صورتى جايز است كه ضرورت قطعى پيدا كند و داروى منحصربهفرد باشد و جانشينى نداشته باشد و غالباً چنين نيست.
الکل طبي و صنعتي که انسان نمیداند از چيز مستکننده مايع گرفتهشده، پاک است، زيرا با قطعنظر از مادّه رنگى، قابل شرب نيست و نوعى سمّ محسوب میشود. ولي هرگاه آن را رقيق کنند و مشروب و مسکر باشد نوشيدنش حرام است و بنابراحتياط واجب حکم نجس دارد.
اگر از الکلهای پاك در آن استفادهشده اشكالى ندارد، همچنين اگر شك داشته باشيم.
اگر بدون آن مواد قابل شرب است و مايع مستکننده محسوب میشود نجس است (بنا بر احتياط واجب).
پاك است، مگر اينكه با خون مخلوط شود.
آنچه از تقطير مشروبات الكلى به دست میآید همان حكم را دارد؛ یعنی هرگاه بخار بهصورت مایع برگردد و همان اثر را داشته باشد نجس و حرام است.
الکلهایی كه بهصورت فعلى قابل شرب نيست و بايد آن را رقيق كرد نجس نیست; ولى اگر بهصورت کنونیاش قابل شرب باشد نجس است (بنا بر احتياط واجب) و اگر مشكوك باشد آن نيز پاك است.
تمام الکلهایی كه درجه غلظت آن بالاست و به خاطر غلظت آن قابل شرب نيست، هرچند مواد سمّى در آن نباشد پاك است؛ و فرقى ميان الكل طبی و صنعتى از اين نظر نيست; امّا الکلهایی كه درجه غلظت آن در حدّى است كه قابل شرب است ازنظر طهارت اشكال دارد.