گریه بیانگر عواطف و عشق به بنیان‌گذار این مکتب است که درس شجاعت و ایمان و ظلم‌ستیزی به ما آموخت. مگر می‌شود رابطه عمیقِ عاطفى باشد و قطره‌های اشک در مصائب آن‌ها جارى نشود.
این گریه‌ها به خاطر ظلم‌هایی است که دشمنان بر آن‌ها روا داشتند و درواقع اعلان‌جنگ با دشمنان ایشان و به تعبیر دیگر با ظالمان و ستمگران دنیاست. علاوه بر این، صحنه‌های کربلا چنان بوده است که هر کس کمترین عاطفه‌ای داشته باشد، با شنیدن آن متأثر می‌شود این همان رابطه و پیوند عاطفى است.
عزاداري خامس آل عبا از افضل شعائر اسلامي است و گريه خواه به‌صورت آهسته باشد يا بلند جزء اين شعائر عظيم محسوب می‌شود، ولي فرياد کشيدن و صداهاي خارج از متعارف که موجب وهن است ترک شود.
این احادیث به این معنا هستند که شخص، توفیق صالح شدن پیدا می‌کند و صالح شدن به انجام تکالیف است نه با ترک آن.
ناله و ضجّه حدّى ندارد ولى نعره کشیدن در مجالس عمومى درصورتی‌که سبب وهن شود کار صحیحى نیست.
گریه طبیعى با صداى بلند اشکالى ندارد بلکه خوب است. ولى صداهاى مصنوعى که گاهى اوقات در بعضى مجالس دیده می‌شود و فریادهایى به‌صورت عربده می‌کشند، صحیح نیست.
