لازم نیست صبر کند، می‌تواند با همان حال اعمال را بجا بیاورد.
بايد طواف را با قصد خالص براى خدا بجا آورد؛ زيرا طواف از عبادات است و بدون نيّت همراه با قصد قربت صحيح نيست.
لازم نيست محرم نيّت را به زبان آورد، يا حتّى از قلب خود بگذراند؛ بلكه همين مقدار توجّه داشته باشد كه تصميم دارد طواف انجام دهد و اين توجّه تا پايان طواف وجود داشته باشد كافى است. به‌عبارت‌دیگر، نيّت در عبادات مانند نيّت در كارهاى روزمره است؛ همان‌طور كه (مثلاً) با قصد آب مى‌خورد و راه مى‌رود، اگر به همان شكل عبادت را بجا آورد نيّت انجام‌شده است؛ تنها قصد قربت در عبادات لازم است.
اگر در انجام طواف، يا ساير اعمال عمره و حج، كه عبادت است، ريا كند (يعنى براى نشان دادن و به رخ ديگران كشيدن و عمل خود را خوب جلوه دادن، عبادت را بجا آورد) آن عمل باطل است و علاوه بر بطلان عمل، مرتكب معصيت و گناه بزرگى نيز شده است.
اگر در انجام عبادت، رضايت و خشنودى ديگرى را هم مدنظر داشته باشد و آن عمل خالص براى خدا نباشد، ريا و باطل است.
در صحيح بودن عمل كفايت مى‌كند كه آن را «براى خدا» يا «براى اطاعت امر خدا» يا «براى نجات از كيفر الهى» يا «براى رسيدن به بهشت» و يا «براى وصول به ثواب معنوى» انجام دهد.
هرگاه بعد از تمام كردن طواف يا ديگر عبادات، مرتكب ريا شود، عبادت باطل نمى‌شود؛ هرچند كار خلافى كرده است.
موجب بطلان طواف نمی‌شود.
منظور از «طهارت از حدث» اين است كه محرم به هنگام طواف، از جنابت و حيض و نفاس پاك بوده و وضو داشته باشد.
«طهارت از حدث» در طوافِ واجب شرط است، چه طواف عمره باشد، يا طواف حج، يا طواف نساء. حتّى در عمره و حج مستحب ـ كه پس از احرام بستن واجب است آن را تمام كند ـ طهارت از حدث شرط است.
در طواف مستحب "طهارت از حدث " شرط نيست؛ هرچند افضل آن است كه طهارت داشته باشد. بنابراين اگر جنب يا حائض، يا نفساء بوده و فراموش كرده و با همان حال طواف نموده، طواف مستحب او صحيح است، امّا در صورت علم و آگاهی، چون بودن جنب در مسجدالحرام حرام است، طواف او صحيح نمى‌باشد، ولى طواف مستحب بدون وضو اشكالى ندارد.
هرگاه از روى سهو، يا غفلت، يا جهل، طواف واجب را بدون وضو انجام دهد باطل است و بايد آن را اعاده نمايد. همچنين اگر با حال جنابت، يا حيض، يا نفاس يا استحاضه بدون انجام وظائف آن، انجام دهد.
