اگر هنگامی‌که مشغول خوردن غذا يا نوشيدن آب است بفهمد صبح شده، بايد آنچه را در دهان است بيرون آورد و اگر عمداً فروبرد روزه‌اش باطل است و كفّاره نيز دارد.
در فرض سؤال اگر تا سال آینده توانایی گرفتن روزه را پیدا نکند روزه ساقط است و فقط باید کفاره بدهد.
روزه‌هايى كه به خاطر مسافرت يا بيمارى و مانند آن ترك شده، بايد قضا كند.
هرگاه روزه ماه رمضان را عمداً یا به‌واسطه عذرى نگيرد و تا رمضان آينده عمداً قضاى آن را بجا نياورد درحالی‌که عذرش برطرف شده، بايد بعداً روزه را قضا كند و براى هرروز يك مد طعام كفّاره بدهد، همچنين اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد بعداً هم قضا به‌جا آورد و هم كفّاره دهد، امّا اگر كوتاهى نكرده و اتفاقاً در تنگى وقت عذرى پیداشده فقط قضا لازم است.
كسى كه به‌واسطه بيمارى يا حيض و نفاس روزه ماه رمضان را نگيرد و پيش از پايان ماه رمضان از دنيا برود لازم نيست روزه‌هايى را كه نگرفته براى او قضا نمايند.
روزه وصال این است که انسان افطار نکند و روزه اول را به نیت روزه به‌روز دوم متصل کند که حرام است و در فرض سؤال تنها روزه‌ی روز اول او صحیح است.
در مورد تبرع اشکالی ندارد و آنچه اشکال دارد جایی است که به کمتر از قیمت به دیگری واگذار نماید.
درصورتی‌که یقین به اشتغال ذمه نداشته باشد مانعی ندارد.
درصورتی‌که قصد دارد براي مدت طولاني در آنجا سکونت داشته باشد (مثلاً یک سال يا بيشتر)، يا هفته‌ای حداقل سه روز به مدت دو سال يا بيشتر در آنجا باشد، آنجا در حکم وطن خواهد بود، روزه صحیح است و نيازي به‌قصد ده روز ندارد ولي اگر آنجا نمی‌ماند ولي در هفته حداقل سه روز رفت‌وآمد دارد و اين کار براي مدتي (حداقل دو ماه) ادامه دارد، روزه در آن محل و بين راه صحیح است.
اگر نذر روزه كند ولى روز آن را معیّن نسازد نمی‌تواند آن را در سفر به‌جا آورد، حتّی اگر نذر کند در سفر روزه بگیرد یا فلان روز را روزه بگیرد خواه در سفر باشد یا در حضر، این نذر هم اشکال دارد.
می‌تواند این سه روز را خارج از مسافت شرعی رفته و افطار کند و برگردد.
در فرض سؤال نمی‌تواند روزه مستحبي بگيرد.
