احتیاط آن است که قضا کند و یک مد کفاره عذر نیز بپردازد.
به‌طورکلی اگر آن شخص، شرعاً معذور از روزه گرفتن باشد مانعي ندارد ولي درصورتی‌که معذور نيستند بايد آن‌ها را با زبان خوب نهي از منکر نمایید و از تهيه غذا خودداري نمایید؛ و اگر بعد از نهي از منکر ناچار به اين کار باشيد براي شما مسؤوليتي ندارد.
در فرض مذکور روزه او صحیح است.
«حدّ ترخص» يعنى از وطن يا محل اقامتش بهاندازهاى دور شود كه صداى اذان شهر را نشنود و مردم شهر او را نبينند، امّا ديدن و نديدن ديوارهاى شهر اثرى ندارد.
هرگاه قصد اقامت ده روز در آن محل کرده نماز و روزه او تمام است و هرگاه لااقل هفته‌ای سه روز به مدت حداقل دو ماه، رفت‌وآمد می‌کند باز نماز و روزه او تمام است و اگر در محلي يک سال يا بيشتر بماند يا در مدت حداقل دو ماه و کمتر از دو سال، حداقل سه روز در هفته در جايي بماند در آن محل نيز نماز و روزه تمام است.
اگر روزه‌دار به‌اندازه‌ای تشنه شود كه طاقت تحمّل آن را ندارد و يا ترس بيمارى و تلف داشته باشد، می‌تواند به‌اندازه ضرورت آب بنوشد، ولى روزه او باطل می‌شود و اگر ماه رمضان باشد بايد بنا بر احتیاط واجب بقيّه روز را امساك كند.
كسى كه روزه قضاى ماه رمضان يا روزه واجب ديگرى (مثل روزه نذر یا قسم) بر ذمّه دارد جايز نيست روزه مستحبی بگيرد و اگر فراموش كند و روزه مستحبی بگيرد چنانچه قبل از ظهر يادش بيايد می‌تواند نيّت خود را به روزه واجب برگرداند، ولى اگر بعدازظهر باشد روزه او باطل است.
هرگاه مسافر پيش از ظهر به‌جايى برسد كه قصد ده روز توقّف دارد، چنانچه كارى كه روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد بايد روزه بگيرد و اگر انجام داده بايد بعداً قضا كند و مستحب است باقيمانده آن روز را امساك نمايد، ولى اگر بعدازظهر وارد شود نمی‌تواند روزه بگيرد.
اگر به‌صورت متوسط هر دو ماه بیست‌وچهار روز را در سفر باشد نمازش کامل است و اگر رمضان است باید روزه بگیرد و الا شکسته است (البته در سفرهای اول نمازش شکسته است)
اگر با اجازه شوهر روزه گرفته است مخالفت بعدی او اثری ندارد مگر ضرورتی وجود داشته باشد و اگر روزها متعدد بوده روزه آن روز را تمام کند و روزه روزهای بعد اگر مخالف حقوق شوهر باشد بدون رضایت او صحیح نیست ضمناً روزه زن مشروط به رضایت شوهر نیست مگر آنکه مزاحم حقوق او بوده باشد.
احتیاط واجب آن است که به فقراء شیعه بدهد.
