مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر در آن وقت محدود وسیله دیگری برای تیمم نداشته، روزه اش صحیح است.

در روزه اتصال زمانی شرط است ولی در نماز اتصال افعال شرط است.

قضا احتیاط مستحب است و باید طبق حکم عروه عمل کنند.‌

هرگاه غذا خوردن آن‌ها واقعاً ضرورت دارد روزه را ترک می‌کنند و در وقت دیگری قضای آن را به‌جا می‌آورند.

در مورد روزه مناطقی که روز یا شب آن‌ها خارج از متعارف است (مثلاً بیش از 18 ساعت) باید روزه خود را مطابق مناطق معتدله در آن زمان بجا بیاورد مثلاً همان زمان را در تهران یا قاهره در نظر بگیرد که طول شب و روز چقدر است زیرا آن مناطق طلوع و غروب و نصف‌النهار دارند سپس با افق خود آن را تطبیق کند؛ و به تعبیر دیگر اگر در آن فصل از سال در منطقه معتدله موردنظر، طول روز 14 ساعت است، آن‌ها هم 14 ساعت روزه می‌گیرند به این معنا که از طلوع فجر آنجا شروع می‌کند و 14 ساعت روزه می‌گیرد و در زمستان ‌که روزهای منطقه معتدله موردنظر مثلاً 12 ساعت است، باید از طلوع فجر آنجا شروع کند و 12 ساعت روزه بگیرد (مطابق مثال بالا) البته اگر به‌جا آوردن روزه کامل برای آن‌ها مشقت ندارد مقدم است.

میزان پیری به آن است که روزه برای او مشقت داشته باشد. (مشقت نه مشقت شدید، یضعف عن الصوم)

آنچه عرفا ضرر محسوب شود حرام است.

در فرض سؤال اگر تا سال آینده توانایی گرفتن روزه را پیدا نکند روزه ساقط است و فقط باید کفاره بدهد.

بنا بر احتیاط واجب نباید بخوابد.

اشکالی ندارد.

چنین آمارهایى درصورتی‌که از اطبّاى متعهّد شنیده شود طبعاً موجب خوف ضرر می‌شود و روزه با آن واجب نیست.

این مسئله دو صورت دارد: گاه براى طبیب خوف ضرر حاصل می‌شود، یعنى احتمال قابل‌توجهی نسبت به زیان داشتن روزه براى او حاصل می‌شود، در اینجا می‌تواند همان را به بیمار منتقل کند، چنانچه بیمار از قول طبیب خوف ضرر پیدا کرد روزه را ترک می‌کند. صورت دوّم آن است که احتمال ضعیف و کم‌رنگی باشد، در اینجا نمی‌توان ترک روزه را به بیمار توصیه کند.